Είχε περάσει το πρωί. Πόσα πρωινά τάχα είχαν περάσει; Ούτε που ήξερε. Ο ήλιος είχε ανεβεί ψηλά και τον έκαιγε.
Ο Άρης ανατρίχιασε. Στριμώχτηκε στο βάθος του βαρελιού, ακούμπησε τη μουσούδα του στα μπροστινά του πόδια και μισάνοιξε τα τσιμπλιασμένα μάτια του. Τα ξανάκλεισε αμέσως. Το φως του ήλιου τον πλήγωνε. Όλα τον πλήγωναν. Και το κρύο. Και η ζέστη. Και το σκοτάδι. Και το φως. Και ο ανατριχιαστικός ήχος που έκανε η βαριά σκουριασμένη αλυσίδα του κάθε φορά που προσπαθούσε να κουνηθεί. Και η σιωπή. Και η πείνα. Και η δίψα. Και η μοναξιά. Προ πάντων αυτή!
Ξαφνικά άκουσε βουητό αυτοκινήτου, ένα απότομο φρενάρισμα. Οι άκρες των αφτιών του τρεμόπαιξαν. Μισάνοιξε τα μάτια του και μέσα απ’ τις κουρτίνες τους, είδε το αυτοκίνητο. Είχε σταματήσει σχεδόν στην πόρτα της φυλακής του. Μια γυναίκα κι ένα παιδί κατέβηκαν! Η καρδιά του πήγε να σπάσει από λαχτάρα! Το παιδί έμοιαζε με τον μικρό του φίλο! Τον φίλο, που μοιράστηκε μαζί του, όταν ήταν κουτάβι, παιχνίδια και τρεχαλητά! Χαρές και χάδια! Χάδια και αγάπη! Πόσες χαρές και χάδια και αγάπη, Θεέ μου!
-Μαμά ένα σκυλάκι! Φώναξε το παιδί, τρέχοντας κοντά του.
-Μηηη! Μη το πλησιάζεις! Φύγε μακριά από το βαρελόσκυλο! Μπορεί να είναι άρρωστο! Μπορεί να σε δαγκώσει! Ούρλιαξε, τρελή από φόβο η …μαμά, τραβώντας το παιδί μακριά του.
Το παιδί έβαλε τα κλάματα. “Μαμά είναι καλό! Είναι όμορφο! Ας το πάρουμε στο σπίτι μας, σε παρακαλώ!…
Ο Άρης τους είδε να μπαίνουν στο αυτοκίνητο και να φεύγουν. Με ξερό κουράγιο προσπάθησε να κουνήσει χαρούμενα την ουρά του! Ήθελε να πει στο παιδί, “γεια-χαρά, φίλε! Σ’ ευχαριστώ!”
Ύστερα προσπάθησε να γαυγίσει. Γαβ, γαβ, γαβ, έκανε αδύναμα, θλιμμένα.
Ήθελε να πει στην γυναίκα: “Ναι, είμαι άρρωστος! Από λύπη. Από μοναξιά. Από πείνα. Από δίψα. Μα μη φοβάσαι! Δεν δαγκώνω! Αγάπη θέλω μόνο… Και ανασηκώνοντας όσο πιο ψηλά μπορούσε το κεφάλι του, γαύγισε πιο δυνατά, σχεδόν θυμωμένα! Γαβ, γαβ, Γαβ! Σαν να της έλεγε: “Δεν με λένε βαρελόσκυλο!΄Αρη με λένε!”
Ευδοκία Σκορδαλά-Κακατσάκη
“Χανιώτικα νέα”
