O Μανούσος Μανουσάκης μιλά στο «TV Έθνος» για το τέλος της σειράς – υπερπαραγωγή του OPEN, «Κόκκινο Ποτάμι» και τα επόμενα επαγγελματικά του σχέδια.
Διαβάστε ακόμα: Κόκκινο Ποτάμι: Πώς τελειώνει στο βιβλίο η ιστορία του Μίλτου και της Ιφιγένειας
Είστε στην πλεονεκτική θέση να γνωρίζετε το τέλος της σειράς, σε αντίθεση με χιλιάδες θεατές που είναι σε αγωνία…
Το τέλος πάντα είναι απροσδόκητο, όπως και τα μελλούμενα της ζωής είναι απροσδόκητα. Δεν ξέρω τι προσδοκά ο καθένας για το τέλος, αλλά πάντα το τέλος είναι διαφορετικό από αυτό το οποίο νομίζουμε.
Με τον Μίλτο και την Ιφιγένεια τι θα συμβεί;
Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι θα βρεθούν έπειτα απ’ όλη αυτήν την περιπέτεια.
Πόσος χρόνος χρειαζόταν για να γυριστεί ένα επεισόδιο;
Εντεκα ημέρες κρατούσε το γύρισμα και από εκεί κι έπειτα είχαμε το μοντάζ και τη διόρθωση των ήχων. Δηλαδή, το κάθε επεισόδιο είχε ένα εικοσαήμερο δουλειάς γεμάτο.
Ηταν μια ακριβή παραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα;
Ηταν πάρα πολύ ακριβή παραγωγή γιατί μέσα σε αυτήν την παραγωγή την αξία την έδωσε η ψυχή των συμμετεχόντων και η ψυχή δεν είναι ένα μέτρο που μετριέται στο Χρηματιστήριο.
Τι αίσθηση σας άφησε αυτή η δουλειά;
Ηταν μια τεράστια δουλειά. Επί 14 μήνες κάναμε συνεχή γυρίσματα σε καθημερινή βάση, με μια μικρή διακοπή πέντε ημερών πέρυσι τον Αύγουστο. Αυτό που μου άφησε αυτή η δουλειά ήταν μια γνώση παραπάνω στην τέχνη μας. Επίσης, από αυτήν τη δουλειά μένει η δημιουργία μιας τεράστιας παρέας που αποτελείται από τους 3.000 κομπάρσους, τους 180 ηθοποιούς, από τα 45 μέλη του συνεργείου και από τις εκατοντάδες χιλιάδες των θεατών μας.
Για τη συνέχεια σχεδιάζετε, όπως μαθαίνουμε, μια νέα σειρά.
Προσπαθώ, σχεδιάζω και οραματίζομαι να κάνω μια σειρά για το 1821. Για το μεγαλείο του Αγώνα και για τη μικρότητα της πολιτικής. Θα ξεκινάει από τον απαγχονισμό του Γρηγορίου του Ε’ και θα τελειώνει στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Περνάει όλη αυτή η κοινωνική, πολιτική και ηρωική περίοδος μέσα από τα μάτια δύο ερωτευμένων νέων.
Το Κόκκινο ποτάμι σε αριθμούς
Περισσότεροι από 171 ηθοποιοί και 1.140 κομπάρσοι επιχειρούν να φωτίσουν τις ιστορικές μνήμες του Ποντιακού Ελληνισμού. Γυρίσματα έχουν πραγματοποιηθεί σε 15 πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το «Κόκκινο Ποτάμι» πέρασε από το Αρχοντικό των Μπενιζέλων, το Κτίριο «Κωστής Παλαμάς», το ΜΙΕΤΕ, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το Μέγαρο Υπατία, βρέθηκε στο ατμόπλοιο «Θαλής ο Μιλήσιος» στο Παλαιό Φάληρο και στη συνέχεια ταξίδεψε σε περισσότερες πόλεις της Ελλάδας: Καστοριά, Δερβενοχώρια, Βέροια, Ξάνθη, Εδεσσα, Νάουσα, Δράμα, Παλαιός Αγιος Παντελεήμων κ.α. Ο Ιβάν Σαββίδης είναι ο πρώτος που αποφάσισε να χρηματοδοτήσει και να επενδύσει σε μια σειρά η οποία αφορά την Ιστορία του Ελληνισμού.
Τα δάκρυα έγιναν… ποτάμι!
Ράγισαν οι καρδιές όσων βρέθηκαν στα τελευταία γυρίσματα της ιστορικής σειράς του Open «Το Κόκκινο Ποτάμι», που έγιναν στη Βέροια και στο Λαύριο. Ο Μανούσος Μανουσάκης, σε συνεργασία με τον Στέφανο Κυριακίδη, αποτύπωσε με απαράμιλλο τρόπο τη στυγερή δολοφονία του μητροπολίτη Θεόκλητου από τους Νεότουρκους.
Για τη σκηνή που θα προβληθεί απόψε στις 10 το βράδυ, ο σπουδαίος ηθοποιός μας Στέφανος Κυριακίδης λέει στο «TV Εθνος»: «Ηταν μια ξεχωριστή και συνάμα δημιουργική σκηνή που δεν έχω ξαναζήσει, στην τηλεόραση τουλάχιστον». Και προσθέτει: «Τόσο ξύλο δεν έχω ξαναφάει ποτέ. Με σέρνανε στον δρόμο, με χτύπαγαν και με διαπόμπευαν. Ο Μανούσος μου ζήτησε να φορέσω και το χαλινάρι του αλόγου, υποστηρίζοντας ότι αυτός είναι ένας από τους τρόπους που θανάτωναν τους ιερείς εκείνη την εποχή. Ο Λάμπρος Κτεναβός που υποδύεται τον Οσμάν είναι ένα πολύ ευαίσθητο παιδί, παρ’ όλο που στη σειρά δείχνει τόσο άγριος. Ενώ λοιπόν με χτύπαγε, δεν το άντεχε κάποιες φορές, σταματούσε και πήγαινε κι έκανε εμετό».
Ο γνωστός ηθοποιός δεν ξεχνά, όταν επέστρεψε στο σπίτι του, την πρώτη αντίδραση της γυναίκας του: «Στέφανε, τι είναι αυτοί οι μώλωπες που βλέπω. Οντως, όπως είδα κι εγώ, είχε μελανιάσει όλη η πλευρά από τα νεφρά, ενώ τα χέρια μου ήταν μελανιασμένα. ‘‘Γλυκοβασανίστηκα’’ της είπα».
Λίγο πριν κλείσουμε τη συζήτησή μας, ο Στέφανος Κυριακίδης θυμάται την τελευταία του κουβέντα στη σκηνή ως Θεόκλητος και δακρύζει: «‘‘Αδέλφια μου, τρέξτε να σωθείτε’’ φωνάζω δείχνοντας ως Θεόκλητος ότι η μόνη μου έγνοια είναι αυτή. Είμαι ευγνώμων για όλη αυτήν τη σκηνή, την οποία τη δουλέψαμε πολύ με τον Μανουσάκη. Αισθανόμουν γήινος όταν με δέρνανε και δεν αισθάνθηκα τίποτα όταν με σταυρώνανε. Ο Θεόκλητος είναι για μένα το τέλος του Ποντιακού Ελληνισμού».
ΠΗΓΗ: ethnos.gr
