Φορτωμένοι στην καρότσα ενός ξεχαρβαλωμένου τέσσερα επί τέσσερα, κάναμε σαφάρι σε ένα αλλόκοτο τοπίο, στα νότια σύνορα του Ηρακλείου με το Λασίθι. Είχαμε δώσει ραντεβού με τους καλλιεργητές Γιώργο Δημητρίου και Γιώργο Γιανναδάκη, στα Τέρτσα Βιάννου, έναν μικρό παραλιακό οικισμό, ανάμεσα στο Μύρτος και την Ψαρή Φοράδα. Ήπιαμε τον ελληνικό μας με θέα στο Λιβυκό, κι ύστερα σαλτάραμε επάνω στην καρότσα και πήραμε τον δρόμο με κατεύθυνση το Ακρωτήριο του Θιόφιλου. Το αγροτικό κουνούσε λες κι είχε 40 μποφόρ καταπίνοντας τον κακοτράχαλο δρόμο που οδηγούσε στον Βουρδόλακο – εκεί βρίσκεται και μια απομονωμένη και πανέμορφη παραλία που λίγοι την έχουν ανακαλύψει, κι έτσι ακόμα και τον Αύγουστο έχει ελάχιστο κόσμο.
Όταν φτάσαμε στον Βουρδόλακο, με το υποτροπικό κλίμα, ξεπεζέψαμε από το αγροτικό και βρεθήκαμε σε μια εξωτική φυτεία ανάμεσα σε άγνωστα φυτά με ζουμερούς καρπούς. «Εδώ είναι η πρόβα μας» μου λένε και μου εξηγούν ότι σε αυτό το αγροτεμάχιο κάνουν τους πειραματισμούς τους, φυτεύουν και δοκιμάζουν καινούριες καλλιέργειες. Παλιά καραβάνα ο Γιώργος Δημητρίου, αγρότης κοντά μια εικοσαετία τώρα, συνεργάστηκε με τα ξαδέρφια του Γιώργο και Μάνο Γιανναδάκη –νεότερη γενιά αγροτών– και αποφάσισαν να δουλέψουν με βιολογικό τρόπο από το 2006 που ξεκίνησαν πειράματα και δοκιμές. Έμαθαν να κάνουν κομποστοποίηση, διαπίστωσαν τα πλεονεκτήματα της συγκαλλιέργειας, παρατήρησαν τις ιδιαιτερότητες κάθε φυτού και εντόπισαν λόγου χάρη ότι η μελιά (αγριοπασχαλιά) μπορεί και διατηρεί την υγρασία και τη δροσιά στο χώμα. «Τα κάναμε όλα βιολογικά και ησυχάσαμε» μου λένε σχεδόν με ανακούφιση.
Καθώς περπατάμε μέσα στη φυτεία παρατηρούμε από λέμον γκρας και πάσιον φρουτ, μέχρι επτά λογιών παπάγιες, αλόες, πεπίνο, ταμαρίλο, γκουάβα και ντράγκον φρουτ. Παραδίπλα έχουν φυτεμένες φυσαλίδες, το φρούτο που τυγχάνει να είναι αυτοφυές τόσο στο Περού, όσο και στη νότια Κρήτη, όπου με πληροφορούν πως οι ντόπιοι το αποκαλούν φραγκούλι. Λίγο πιο κάτω έχει έναν μεγάλο μπανανώνα, με δέντρα φορτωμένα με γλυκούς και μελωμένους καρπούς με δυνατό άρωμα, και ύστερα ντοματάκια, κουκιά, αρακάδες, μαϊντανούς και μάραθα, δυόσμο, φασόλια, ρεβυθιές, κρίταμα, πικροράδικα και ταϊλανδέζικες πιπεριές. Περπατώντας μέσα στην πολύχρωμη ζούγκλα τους, μας κόβουν και μας προσφέρουν δύο ζουμερούς καρπούς πασιφλόρας (συγγενούς φυτού με το passion fruit), που είναι γνωστή για το πανέμορφο άνθος της, και που ο καρπός της είναι ηδύς, γεμάτος μαλακά και ζελατινώδη κατακόκκινα σπόρια, που πολλοί τα γνωρίζουν με την ονομασία Πάθη του Χριστού. Δοκιμάζουμε ακόμα ταμαρίλο, παπάγιες και μάνγκο.
 |
 |
Κάποιους καρπούς τους μεταποιούν, όπως τις μπανάνες και τις παπάγιες που τις αποξηραίνουν, το αβοκάντο από το οποίο εξάγουν το έλαιο, ενώ επίσης κάνουν και χαρουπόμελο. «Εδώ δεν έχει χειμώνα, κι όταν βρέχει είναι είδηση» μας λένε όπως μας ξεναγούν στο άγριο κρητικό τοπίο, στους γκρεμνούς πάνω από τη θάλασσα. «Πρέπει να ξέρεις πως χρησιμοποιούνται όλοι αυτοί οι καρποί, και κομμάτι της δουλειάς μας είναι να το επικοινωνούμε κι αυτό στους πελάτες μας» εξηγούν καθώς παρατηρούμε την κ. Αγγελική, τη μητέρα του Γιώργου, που γεμίζει τις παπάγες με ρύζι και λαχανικά, λες και είναι ντομάτες, και τυλίγει τα ντολμαδάκια της με φύλλα από γλυκοπατάτες. Πολλές οδηγίες και προτάσεις συνταγών μας λένε ότι βρίσκουμε και στο site τους https://mygreengaia.gr/.
Σχεδόν τις μισές μέρες της εβδομάδας τις περνούν με τα πηγαινέλα στη Θεσσαλονίκη. Τρίτη (Περαία), Τετάρτη (Βότση), Πέμπτη (Νεάπολη) και Σάββατο (στρατόπεδο Κόδρα) έχουν τον πάγκο τους στις βιολογικές αγορές της πόλης, εκεί από όπου ψωνίζει όταν είναι στη Θεσσαλονίκη και ο μάγειρας ΓιάννηςΛουκάκης, που μας τους σύστησε.
ΠΗΓΗ: gastronomos.gr
