Ιστορική φωτογραφία που βρήκα στο Facebook, απεικονίζει Έλληνες τραυματίες, οι οποίοι μεταφέρονται στην Ελλάδα αεροπορικώς στις αρχές του Αυγούστου του 1974.
Σε πρώτο πλάνο με τα σκούρα ρούχα ο ηρωικός συμπολεμιστής μας Μιχάλης Περάκης, του Λόχου Διοικήσεως του Συντάγματος της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Ο οποίος τραυματίστηκε στης 22 Ιουλίου μέσα στο Στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ.,όταν μια σφαίρα του διαπέρασε τον αστράγαλο του δεξιού του ποδιού.
Ο ήρωας Μιχάλης Περάκης νοσηλεύτηκε για μήνες στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών και μετά αφέθηκε στην μοίρα του.
Οι δυσκολίες που του έφερε το τραυματισμένο του πόδι, και η εγκατάλειψη του από την Ελληνική Πολιτεία, δεν άργησαν να του προσθέσουν και ψυχολογικά προβλήματα και το έριξε στο ποτό.
Ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Πολεμιστών Κύπρου έκανε ότι ήταν δυνατόν να τον βοηθήσει. Σε συνεργασία με την Νομαρχία Χανίων και τον Νομάρχη Γρηγόρη Αρχοντάκη του δόθηκε ένα εγκαταλειμμένο περίπτερο στο χωριό του, Νιο Χωριό Χανίων το οποίο ποτέ δεν κατάφερε να ανοίξει. Του δίναμε λεφτά απο τον Σύνδεσμο όταν μπορούσαμε γιατί τα Οικονομικά μας ήταν πολύ περιορισμένα.
Γενικά η ζωή του ήταν μαύρη.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, επιδεινώθηκε η ασθένεια του σακχάρου που τον ταλαιπωρούσε και νοσηλευόταν πότε στο 401, πότε στο Νοσοκομείο Χανίων.
Κάποια στιγμή έπαθε γάγγραινα στο ένα του πόδι, και οι γιατροί του είπαν ότι για να ζήσει πρέπει να του κόψουν το πόδι.
Αρνήθηκε και τον πήγαν σε ίδρυμα της Μητροπόλεως Κισσάμου και Σελίνου, όπου ένα μήνα αργότερα έφυγε από την ζωή.
Στον επικήδειο που του εκφώνισα με μεγάλη δυσκολία από την συγκίνηση, ως πρόεδρος του Συνδέσμου τότε, αναφέρθηκα στον ηρωισμό του, γιατί πρέπει να γνωρίζετε, ότι, την προηγουμένη του σοβαρού τραυματισμού του, είχε ξανατραυματιστεί ελαφρά στο κεφάλι και ενώ του έλεγαν να τον πάνε στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, αυτός αρνήθηκε να φύγει από το πεδίο της μάχης.
Στην συνέχεια της ομιλίας μου στηλίτευσα την απουσία στην κηδεία τόσον της πολιτείας όσο και του Ελληνικού Στρατού τον οποίο τίμησε προσφέροντας το αίμα του και την σωματική του ακεραιότητα.
Καλέ μου φίλε και συμπολεμιστή Μιχάλη είμαι σίγουρος ότι βρίσκεσαι στα Ηλύσια Πεδία μαζί με τους Ήρωες του Έθνους.
