Όλα ξεκίνησαν σαν ένα αστείο στα 26α γενέθλια σου. Ιούνης, στην αυλή του σπιτιού σου, είχες αποφοιτήσει εδώ και κάποια χρόνια από την σχολή Ιατρικών Εργαστηρίων της Λάρισας , είχες πάει στρατό και μόλις είχες ήδη φάει την πρώτη ψυχρολουσία από το πρώτο εργασιακό περιβάλλον …και τότε ήρθε το αστείο… Tην ώρα που έσβηνες τα κεράκια από την τούρτα σου, αποκριθήκαμε όλοι εμείς οι φίλοι σου «άντε και γιατρός», η μάνα σου γέλασε, εσύ ευθύς την κοίταξες στα μάτια και τις είπες με βλέμμα αστείο μα και σοβαρό «μάνα θα πάω».
H μητέρα σου τότε, χωρίς δεύτερη σκέψη, σου απάντησε «να πας παιδί μου, αν αυτό θες, να πας», εσύ γέλασες θυμάμαι, αλλά θυμάμαι ακόμα ότι μέσα στο γέλιο σου έκανες μία παύση. Ήταν η παύση της συνειδητοποίησης ότι όντως η μητέρα σου σε στηρίζει. Το μάτι σου στιγμιαία άστραψε αλλά μετά χάθηκε στα γέλια και στις κουβέντες της παρέας.
Το αστείο έγινε όνειρο, ένα όνειρο που υπήρχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου μα χρειάστηκε ένα αστείο για να βγει μπροστά. Ο δρόμος προς το όνειρο, μακρύς και δύσκολος. Πέρασες ένα καλοκαίρι να ψάχνεις που και πως θα πας Ιατρική, σε στήριζα τότε, μα δεν μπορούσα ούτε και εγώ να πιστέψω ότι ο φίλος μου, ο φίλος μου ο Χαρίτος, που δεν μπορεί ούτε μόνος να περιμένει στη καφετέρια θα έχει τελικά τα κότσια να πάει να βγάλει δεύτερη σχολή, και μάλιστα Ιατρική.
Ήρθε ο Σεπτέμβρης, είχες πάρει την απόφαση… εξωτερικό και μάλιστα Ρουμανία! Έψαχνες θυμάμαι στο άγνωστο και ξαφνικά απορρίπτεις το Βουκουρέστι. Εκείνη την εποχή έκανα πρακτική σε μία εταιρεία, ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο, ήσουν εσύ… «Θοδωρή, κλείσε μου τώρα με το τρένο από Βουκουρέστι για Κραϊόβα, εκεί θα πάω τελικά, αλλά πρέπει να πάω σήμερα».
Όπως και πριν από δεκατέσσερις λέξεις, έτσι και τότε πληκτρολόγησα Κραϊόβα και σου έκλεισα το εισιτήριο και σε πήρα τηλέφωνο: «Στο έστειλα σε μέιλ, φεύγεις σε 1 ώρα». Ήρθε το απόγευμα και λίγο πριν σχολάσω μου στέλνεις μήνυμα «έφτασα Κραϊόβα, είμαι στο λόμπυ του ξενοδοχείου μου, πίνω καφέ… μόνος(!) και νιώθω υπέροχα, σε ευχαριστώ».
Τότε κατάλαβα ότι θα τα καταφέρεις γιατί ήδη είχες αρχίσει να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Και πριν ένα μήνα φτάσαμε από το όνειρο στην πραγματικότητα, ή μάλλον πιο σωστά, έκανες το όνειρο σου πραγματικότητα και, όπως και τότε, στο αστείο σε εκείνα τα γενέθλια, ήμασταν πάλι εκεί… οι φίλοι σου και η μητέρα σου, να σε καμαρώσουμε, να χαρούμε μαζί σου και να πιστέψουμε και εμείς ότι τελικά τα όνειρα μπορούν να βγουν πραγματικά αν τα κυνηγάς.
Θα μπορούσε αυτή η ιστορία να είναι μυθιστόρημα, είναι όμως μία ιστορία που εσύ την έκανες αληθινή και που μου δίνει το δικαίωμα να την χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα κάθε φορά που ακούω κάποιον να έχει δισταγμό για τα όνειρα του.
Μέχρι το επόμενο αστείο και το επόμενο όνειρο λοιπόν…
Ο φίλος σου Θοδωρής Παρασκάκης
