Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, το 2017, κατά τις 5 και 20′, παίρνω από τον σπίτι του τον καλό μου φίλο και γείτονα, Κυριάκο Κώτσογλου, με προορισμό μας το φρούριο Ιτζεδίν στο Καλάμι, όπου θα συμμετείχαμε στα βραδινά γυρίσματα της ταινίας το «ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ» του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καριστιάνη.
Ακριβώς στις 6 φτάνουμε στον προορισμό μας και δέχομαι την πρώτη ψυχρολουσία. Δεν υπάρχει ψυχή. Σ΄ένα κελί βλέπω έναν ηλεκτρολόγο, που τακτοποιούσε κάτι καλώδια. Με πληροφορεί ότι το ραντεβού είναι στις 7 και όχι στις 6! Δυστυχώς είχα κάμει λάθος. Ζητώ συγγνώμη από τον Κυριάκο.
-Έλα, πάμε πάνω, μου λέει, να κουβεντιάσουμε με τον Παντελή και την Ιωάννα, ώσπου να περάσει η ώρα.
Ανεβαίνουμε στο στρατηγείο του Βούλγαρη και τί να δούμε? Πανικός. Σοβαρό πρόβλημα είχε προκύψει, που αφορούσε την συνέχεια των γυρισμάτων. Αιτία, η μη ανεύρεση ενός μεγάλου φορτηγού της γερμανικής περιόδου, όπως απαιτούσε το σενάριο.
-Έχουμε ψάξει παντού στην Κρήτη και την Ελλάδα, λέει ο Παντελής στον Κυριάκο, αλλά δεν βρήκαμε τίποτα. Υπάρχουν πολλά όμως στην Βουλγαρία. Η μόνη λύση είναι να πάμε εκεί με μια πολυπληθή ομάδα συντελεστών και να κάνουμε επιτόπου τα γυρίσματα. Όμως το κόστος μας τινάζει όλο τον προϋπολογισμό στον αέρα.
Ο Κυριάκος με κοιτάζει στα μάτια.
-Να προσπαθήσω και εγώ? , λέω στον Βούλγαρη.
-Άστο, μου λέει. Ψάξαμε παντού.
-Εγώ θα προσπαθήσω, ανταπαντώ.
Αρχίζω να τηλεφωνώ σε φίλους και γνωστούς, συλλέκτες και μη. Παντού μου ρίχνουν πάγο. Δεν υπάρχει τίποτα. Τότε μου έρχεται η «φλασία». Ξαναπαίρνω τον φίλο μου, συλλέκτη, Γιάννη Μαραγκάκη, που τότε υπηρετούσε στο Ηράκλειο ως διοικητής Πυροσβεστικής Κρήτης.
-Γιάννη μου, του λέω, ξέχνα τους συλλέκτες και τα συλλεκτικά αυτοκίνητά τους. Πες μου, σε παρακαλώ, αν κάποιος ιδιώτης έχει στον χώρο του, απομεινάρι, κανένα μεγάλο γερμανικό φορτηγό, έστω και σακαράκα.
-Ναι, μου απαντά . Ένας ελαιουργός, στου Μπαμπαλή το Χάνι, γνωρίζω πως έχει ένα τέτοιο. Αν θυμάμαι καλά, πότε- πότε το χρησιμοποιεί κιόλας.
Κατεβαίνω κάτω αμέσως, στον αύλειο χώρο, όπου στο μεταξύ είχαν μαζευτεί πάνω από 100 βοηθητικοί ηθοποιοί.
-Είναι κανείς Αποκορωνιώτης εδώ? ,φωνάζω δυνατά.
-Εγώ, μου απαντά ένας μεσόκοπος που τρέχει κουτσαίνοντας να με πλησιάσει. Ήταν ο Λιόδης , που κι αυτός λάμβανε μέρος στα γυρίσματα.
-Γνωρίζεις τον εργοστασιάρχη, τον ελαιουργό, που είναι στους Άγιους Πάντες?
-Ποιο, τον Ρουμπεδάκη? Ναι αμέ. Κουμπάρος μου είναι.
-Έλα πάνω.
Ανεβαίνουμε ξεγλωσισμένοι στον όροφο και ανακοινώνουμε τα ευχάριστα στον Παντελή. Έλαμψαν τα μάτια του στο γλυκύτατο πρόσωπό του. Δίνει αμέσως εντολή στον Σκηνογράφο να πάρει τον Λιόδη και να πάνε στο ελαιουργείο ώστε να δει από κοντά το αυτοκίνητο.
Σε τρία τέταρτα επιστρέφουν περιχαρείς και μας γνωστοποιούν ότι το αυτοκίνητο είναι ακριβώς αυτό που μας χρειάζεται και ότι, παρά τα μαύρα του τα χάλια, λειτουργεί κανονικά και ότι ο Ρουμπεδάκης μας το παραχωρεί μετά χαράς. Τα μόνα που του χρειάζονται είναι φανοποιείο και βαφείο.
Άλλος Γολγοθάς ξεκινά. Είναι ελάχιστες μέρες μετά το Πάσχα και οι φαναρτζίδες και οι βαφείς δεν μπορούσαν να αφήσουν άφτιαχτα τα, ως συνήθως, πάμπολλα τρακαρισμένα αυτοκίνητα που είχαν παραλάβει.
Τότε αναλαμβάνει δράση ο Κυριάκος ο Κώτσογλου, που, με τις γνωριμίες και το κύρος του, λύνει κι αυτό το πρόβλημα, όπως είχε ως τότε λύσει και δεκάδες άλλα προβλήματα που αφορούσαν την ηλεκτροδότηση του φρουρίου, την φιλοξενία των πρωταγωνιστών, τα γυρίσματα της ταινίας κλπ.
Σε μια βδομάδα το αυτοκίνητο είχε γίνει αγνώριστο. Γνήσιο Γερμανικό. Το έβλεπες και ανατρίχιαζες. Ιδιαίτερες, από καρδιάς ευχαριστίες στους Γιώργο και Ανδρέα Ψαράκη , φανοποιούς, που, όχι μόνο επισκεύασαν κατά προτεραιότητα το όχημα, αλλά και δεν δέχτηκαν να αμειφθούν ούτε με ένα ευρώ.
Έτσι, λοιπόν, ένα τερτίπι της τύχης, που ξεκίνησε από ένα λάθος μου σχετικό με την ώρα που έπρεπε να είμαστε στο Ιτζεδίν, βοήθησε ώστε οι συντελεστές της ταινίας να λυτρωθούν από ένα τεράστιο έξοδο, που κόντευε να τινάξει την παραγωγή στον αέρα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ
