Θα μπορούσε να είναι η γιαγιά μου, θα μπορούσε να είναι η μητέρα σου, η θεία, η γειτόνισσά σου…
Η γυναίκα στην άκρη της φωτογραφίας, με το σακί να βαραίνει τον ώμο της και το στόμα της να μην βγάζει άχνα αναβαίνοντας τον ανήφορο του χωριού αλλά και της ίδιας της καθημερινότητας.
Την έχεις δει κατά καιρούς και κατά τόπους, διαφορετική από αυτήν της φωτογραφίας, μα τόσο ίδια: η γυναίκα-ηρωίδα της Κρήτης, της επαρχίας, της αληθινής Ελλάδας.
Εκείνης που αδιάκοπα και αγόγγυστα υπομένει τον κάματο στο χωράφι και ελπίζει η κάθε λογής σοδειά να της εξασφαλίσει τα προς το ζην, εκείνης που ανελλιπώς φροντίζει τα ζωντανά που δεδομένα και χειροπιαστά θα της ανταποδώσουν τη φροντίδα.
Σκύβουμε ευλαβικά το κεφάλι μπροστά της και της φιλούμε το χέρι…
Ούτε μια μέρα -με εξαίρεση μόνο καμιάς μεγάλης σχόλης- δεν βγαίνει από το πρόγραμμα της καθημερινότητας της. Από νωρίς στο χωράφι να μαζέψει χόρτα για να ταΐσει τα ζωντανά. Χωρίς να δυσανασχετεί και χωρίς να γκρινιάζει, το αντίθετο: με το «δόξα σοι ο Θεός» στο στόμα. Μπορεί τα χρόνια να βαραίνουν την πλάτη περισσότερο από το γεμάτο σακί, ωστόσο οι γυναίκες της παλιάς φουρνιάς (είδος υπό εξαφάνιση πλέον) έχουν μάθει να παλεύουν και να αντέχουν. Κι ας περνούν απαρατήρητες καμιά φορά, στην άκρη-άκρη της φωτογραφίας, στην άκρη της ζωής της ίδιας…
ΠΗΓΗ: daynight.gr
