Σαράντα μέρες πέρασαν από το απρόσμενο «φευγιό» του Ανδρέα Βαρουχάκη, που άφησε έντονο αποτύπωμα στην Κίσαμο μέσα από μια έντονη πολυδιάστατη διαδρομή. Στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον πολιτισμό, στο ποδόσφαιρο και αλλού. Εγώ θα σταθώ στη σύντομη, μόλις τετραετή, πορεία του στη θέση του δημάρχου Κισάμου (2002-2006).
Κι αυτό γιατί σ’ αυτόν τον τόπο συνηθίζουμε να «τσουβαλιάζουμε» τους πάντες και τα πάντα, με την επωδό «έλα μωρέ, όλοι το ίδιο είναι». Ε, όχι… δεν ήταν «ίδιοι» όλοι όσοι πέρασαν από το τιμόνι του Δήμου Κισάμου. Είπε προ του 1998, είτε τις περιόδους του «Καποδίστρια» και του «Καλλικράτη».
Όσοι με διαβάζετε συχνά θα έχετε διαπιστώσει την πάγια άποψη μου ότι τα μεγάλα προβλήματα για την Κίσαμο ξεκίνησαν το 2010, δηλαδή με την έλευση του «Καλλικράτη». Η διχοτόμηση της Επαρχίας Κισάμου, η μοναδική διχοτόμηση του Νομού, και η δημιουργία ενός μικρού και εσωστρεφούς Δήμου, επέφερε πλήθος προβλημάτων που διαρκούν επί μια 15ετια και, δυστυχώς, θα συνεχιστούν όσο οι δημοτικές αρχές συνεχίσουν να λειτουργούν με τη λογική των Κοινοτήτων της δεκαετίας του ’80. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που θα (ξανα)συζητήσουμε άλλη φορά.
Χώροι πολιτισμού
Επιστρέφω λοιπόν στον Ανδρέα Βαρουχάκη που βρέθηκε στον δημαρχιακό θώκο μόλις τέσσερα χρόνια, υπενθυμίζοντας ότι, μαζί με τον αείμνηστο Γιάννη Κουφάκη, ήταν οι μοναδικοί δήμαρχοι Κισάμου που δεν διεκδίκησαν δεύτερη θητεία.
Μόλις τέσσερα χρόνια λοιπόν διετέλεσε δήμαρχος (ο δεύτερος και προτελευταίος «Καποδιστριακός») ο Ανδρέας Βαρουχάκης κι όμως πρόλαβε να κάνει τόσα πολλά. Ενδεικτικά αναφέρω τη δημιουργία δύο χώρων πολιτισμού, οι οποίοι από τότε είναι οι μοναδικοί στην Κίσαμο. Δηλαδή, εδώ και 20 χρόνια! Ο ένας, πιο γνωστός, είναι η αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου Κισάμου, ένας χώρος που μέχρι τότε χρησιμοποιούνταν ως… αποθήκη του Δημαρχείου και μετετράπη σε έναν δημοτικό χώρο (τον μοναδικό μέχρι σήμερα) όπου κάθε χρόνο πραγματοποιείται πλήθος διαφόρων εκδηλώσεων. Έστω κι αν ο χώρος αυτός πλέον δεν αρκεί για την περιοχή, ήταν ένα σημαντικότατο βήμα που έγινε σε μια εποχή που η μοναδική αίθουσα που διέθετε το Καστέλλι για εκδηλώσεις ήταν το Ενοριακό Κέντρο του Άγιου Σπυρίδωνα.
Πάμε και στο δεύτερο, σημαντικό, έργο που επίσης στην πορεία του χρόνου δεν είχε την εξέλιξη που θα ‘πρεπε. Ο λόγος για τη βίλα Ξαγοράρη που, επίσης, υλοποιήθηκε επί δημαρχίας Βαρουχάκη για να στεγάσει πολιτιστικές ανάγκες της περιοχής.
Και άλλα πολλά
Σημαντική όμως ήταν η συμβολή της τότε δημοτικής αρχής στην υλοποίηση δύο ακόμη έργων: η τοποθέτηση πλαστικού χλοοτάπητα στο Δημοτικό Στάδιο (η πρώτη στον Νομό!) και η δημιουργία του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου που μέχρι τότε ουσιαστικά δεν λειτουργούσε και ήταν περιορισμένο σε ένα μικρό μόνο μέρος του κτιρίου της πλατείας Τζανακάκη. Βέβαια, σ’ αυτά καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και τα αρμόδια Υπουργεία, όμως η πίεση και οι κινήσεις της δημοτικής αρχής συνέβαλαν σημαντικά στο να ολοκληρωθούν δύο μεγάλα έργα αθλητισμού και πολιτισμού
Πέτυχε όμως κι άλλα πολλά η, έστω τετραετής, δημοτική αρχή Βαρουχάκη. Οργάνωσε τις δημοτικές υπηρεσίες (καθαριότητας, ύδρευσης – άρδευσης), και ετοίμασε μελέτες έργων (πρόγραμμα Θησέας), τις οποίες βρήκαν ως «προίκα» οι επόμενες δημοτικές αρχές.
Αυτά τα λίγα για τον Ανδρέα Βαρουχάκη, αν και θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα. Ωστόσο, η κοινωνία και η ιστορία οφείλουν να είναι δίκαιοι μαζί του και εμείς που μείναμε του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα έκανε για τον τόπο μας.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΟΥΝΤΑΚΗΣ
