“Κόβει την ανάσα” η περιγραφή της πρώην υπουργού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Νάντιας Βαλαβάνη, στην εκπομπή “Ελεύθερο Σημείο” της “ΚΡΗΤΗ TV” και τον Λευτέρη Συμβουλάκη. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, οι 40 νεκροί της επίσημης λίστας, πριν όλα όσα προηγήθηκαν στις συνελεύσεις των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Η σύλληψή της και τα φριχτά βασανιστήρια στα μπουντρούμια της Ασφάλειας Αθηνών!
Η Νάντια Βαλαβάνη άνοιξε την ψυχή της στη διάρκεια της εκπομπής και είπε για τη σύλληψη: «Η σύλληψη έγινε κλασικά. Δηλαδή, εκεί που λένε “ξημερώματα χτυπάει η πόρτα και δεν είναι ο γαλατάς”… έτσι ακριβώς… Μπούκαραν μέσα… Και στήσανε ολόκληρο θέατρο. Φαινόταν ότι ήρθαν να συλλάβουν αυτόν που με φιλοξενούσε. Και ότι εμένα με μαζέψανε επειδή έτυχε να με βρούνε στο σπίτι… Ότι δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για μένα… Στην πραγματικότητα ήταν το αντίθετο».
Στα κρατητήρια της Ασφάλειας
Στα κρατητήρια της Ασφάλειας Αθηνών, που είναι πια στη Μεσογείων, η αγωνίστρια της Αριστεράς βρίσκεται στο πιο παγωμένο κελί στον πέμπτο όροφο. Το νούμερο 4. Ήταν στην πραγματικότητα στο κελί της απομόνωσης.
«Υπήρχαν τέσσερα γραφεία που ήταν στον εξωτερικό τοίχο μόνα τους. Και ενώ τα άλλα τρία ήταν το ένα δίπλα στο άλλο, το 4 είχε από τη μια έναν εξωτερικό τοίχο και από την άλλη μια αποθηκούλα, που έβαζε η καθαρίστρια τα σύνεργά της. Άρα ήταν πραγματική απομόνωση. Άρα το πρώτο δεκαπενθήμερο βρίσκομαι απομόνωση. Νομίζω ότι έχουν πιάσει μόνο εμάς τους δυο, και εμένα… κατά λάθος… Σε ένα παγωμένο κελί. Και το μεγάλο μαρτύριο σε αυτό το κελί δεν ήταν το παγωμένο κελί. Ήταν ότι έβλεπες τον έξω κόσμο, αντίθετα με τα άλλα κελιά που δεν είχες εικόνα. Έβλεπες τον κόσμο στον δρόμο από πέντε ορόφους, ο οποίος πήγαινε κανονικά στη δουλειά του. Έπαιρνε το ταξί, το λεωφορείο, στις δουλειές του κ.λπ. Και αυτό, όταν είσαι πιασμένος, είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο. Η ζωή που συνεχίζεται και η ελευθερία»…
«Κοίταζα πώς θα ξεφύγω»
Η Νάντια Βαλαβάνη, όπως είπε στο σημείο αυτό, κοίταζε πώς θα ξεφύγει. «Πάνω μου είχαν βρει πέντε προκηρύξεις, που καλούσαν την επόμενη εβδομάδα σε τριήμερη αποχή από τα μαθήματα, με υπογραφή της Αντι-ΕΦΕΕ… Ήταν η πρώτη αντιστασιακή δράση μετά το Πολυτεχνείο. Δεν έγινε ποτέ, γιατί μας πιάσανε. Και ένα ποίημα χειρόγραφο από το οποίο ποίημα φαινόμουνα ότι ήμουνα στο Πολυτεχνείο… Σε πρώτο πρόσωπο δηλαδή. Άρα έπρεπε αυτά κάπως να τα δικαιολογήσω. Το ότι δε με φωνάζανε κιόλας, μου δημιουργούσε την αίσθηση ότι κάπως μπορώ να ξεφύγω. Κι έτσι, δεν πήρα χαμπάρι ότι είχαν πιάσει πάνω από 120 άτομα.
Ήταν καμιά 150αριά ακόμα, που πρόλαβαν να φύγουν και έμειναν παράνομοι μέχρι την κατάρριψη της Χούντας τον Ιούλιο. Όλοι αυτοί ήταν πιασμένοι για την ίδια υπόθεση. Και έτσι, όταν με κατέβασαν στον Μάλλιο, που ήταν ο διευθυντής Υπηρεσίας Πληροφοριών, που ήταν το αντικομουνιστικό της Ασφάλειας… με ρώτησε, πολιτικά τι γίνεται και πώς βρέθηκαν αυτά στην τσάντα μου. Είπα ένα παραμύθι για έναν Θανάση που είχα γνωρίσει στο Πολυτεχνείο, που δεν μπορούσα να αρνηθώ ότι ήμουνα… Που τον συνάντησα στο “Μινιόν”, που πήγα να φάω στο εστιατόριο, και ο οποίος μου έδωσε τις 5 προκηρύξεις και μου είπε “έχουμε αποχή, δώσ’ τες αν μπορείς”. Εγώ δεν τις έδωσα, τις κράτησα στην τσάντα μου. Και δεν ξέρω τίποτα για τον Θανάση»…
«Είμαι πολύ Ελληνίδα»
Κάποια στιγμή, όμως, ήρθε και η δική της η σειρά… Τα βασανιστήρια της Νάντιας Βαλαβάνη.
«Περάσαμε την πρώτη φάλαγγα. Με πήγαν πίσω στα κρατητήρια. Εγώ πίστευα ότι αυτό ήταν και τέλειωσε. Και ότι άντεξα, δεν υπάρχει θέμα. Και ξαφνικά με κατέβασαν κάτω για τα “γνωστά”. Αυτά που γίνονται σε όλους».
Σε άλλο σημείο λέει: «Επειδή υπήρχε περίπτωση να πάθεις ό,τι έπαθε ο Γόντικας, που τον χτύπησαν πολύ περισσότερο και του τρύπησαν το πόδι και κατέληξε με γάγγραινα στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, έπρεπε να περπατάς μετά. Το να περπατάς μετά ήταν αναγκαίο, για να κυκλοφορήσει το αίμα, αλλά ήτανε μαρτύριο. Και με έβαλαν να στέκω στο κελί. Να κρατάω το κελί και να περπατάω σημειωτόν. Και έδωσαν εντολές στον φρουρό στα κρατητήρια, “δε θα την αφήσεις καθόλου να ξαπλώσει. Εκεί θα την κρατάς να κάνει σημειωτόν”… Εγώ, εντωμεταξύ, ήμουνα σε άθλια κατάσταση γιατί εκεί είχα λιποθυμήσει και αληθινά και ψεύτικα… Σου πετάνε βρομόνερα. Δηλαδή είχαν τον κουβά του σφουγγαρίσματος. Υπήρχε και μια βρύση εκεί στον πάγκο, οπότε ήμουν μούσκεμα. Είχα τα μαύρα μου τα χάλια. Και ο φουκαράς ο σκοπός, που ήταν ένα πολύ νέο παιδάκι, καμιά 20αριά χρονών, έρχεται και μου λέει επί λέξει: “Γιατί να είσαι τόσο πολύ… Ρωσίδα;”. Κι εγώ του απάντησα “είμαι πολύ Ελληνίδα”».
«Νεκροί από την παραμονή»
Η Νάντια Βαλαβάνη, αμέσως μετά την εισβολή του τανκ και την πτώση της πύλης του Πολυτεχνείου, θυμάται: «Εγώ βγήκα με την τελευταία, που ήταν μια πολύ μεγάλη φουρνιά. Βγήκαμε κρατημένοι χέρι-χέρι. Όλοι… Πρέπει να ήμασταν εκατοντάδες άτομα. Περάσαμε ανάμεσα από τους μαυροσκούφηδες, οι οποίοι ήταν στα σκαλάκια της Αρχιτεκτονικής παραταγμένοι. Ήταν άψογοι. Μας άφησαν να περάσουμε κανονικά.
Αυτό που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς βγήκαμε. Γιατί εμείς βγήκαμε από την κεντρική είσοδο. Δηλαδή περάσαμε πάνω από την καγκελόπορτα. Πάνω από τη “Μερσεντές” του πρύτανη, η οποία είχε γίνει “πίτα”. Πάνω απ’ όλα αυτά και βγήκαμε κεντρικά χωρίς να σπάσουμε τις “αλυσίδες” και μιλάμε για εκατοντάδες ανθρώπους. Δε μιλάμε για λίγους. Και στρίψαμε έτσι κρατημένοι μέχρι τη γωνία της Τοσίτσα κι εκεί μας διαλύσανε!
Εμένα με χτύπησε αξιωματικός από τους μαυροσκούφηδες στο πρόσωπο. Αλλά πιστεύω ότι, αν ήθελε να μου ρίξει γροθιά, θα μου έσπαγε το σαγόνι. Νομίζω ότι με χτύπησε για να αφήσω την “αλυσίδα” και να αρχίσω να τρέχω, γιατί μέσα ήταν οι ασφαλίτες και γινόταν όργιο! Και έτρεχα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Δεν υπήρχε ούτε ένα φως αναμμένο. Γιατί τα είχαν κλείσει τα φώτα. Και πριν ήταν οι προβολείς του τανκ που φώτιζαν κεντρικά».
Και συνεχίζει να εξιστορεί τα γεγονότα αμέσως μετά το χτύπημα στο Πολυτεχνείο: «Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, πετούσαν οι ασφαλίτες από κάποιες οικοδομές τούβλα. Αυτά σίγουρα τα πετούσανε γιατί σκάγανε. Τα άκουγα που σκάγανε και ακούγονταν πυροβολισμοί. Οι πυροβολισμοί δεν μπορείς να καταλάβεις αν δεν είσαι και εκπαιδευμένος – όπως δεν ήμασταν εμείς – αν πυροβολούν εσένα ή πυροβολούν στην πλατεία Εξαρχείων ή πυροβολούν πέντε τετράγωνα μακρύτερα. Όλοι σου φαίνεται ότι εσένα έχουν βάλει στο σημάδι. Και τρέχαμε εκεί μες στο σκοτάδι και έφτασα στη γωνία Σπυρίδωνος και Τρικούπη της πλατείας Εξαρχείων, κι εκεί είπα πως δε θα μπορέσω να συνεχίσω. Ήμουνα έτοιμη να σωριαστώ. Δεν άντεχα σωματικά. Και σκεφτείτε, με την αγρύπνια “στο πόδι” τρεις μέρες, με όλα αυτά που είχαν γίνει.
Τελικά όμως με κάποιο τρόπο συνεχίζαμε, γιατί ήταν κι άλλοι άνθρωποι που τρέχαμε στο σκοτάδι μαζί, μέχρι που από κάποια πόρτα – εκεί που έλεγα ότι θα τα παρατήσω και θα σωριαστώ – με “βούτηξε” κάποιος που έκανε αυτή τη δουλειά. Την κάνανε και σε πολλά άλλα σπίτια. Έπιανε κόσμο από αυτούς που τρέχανε και τους ανέβαζε. Ήταν ένας εργένης, ο οποίος είχε ένα μικρό διαμέρισμα, δύο δωμάτια, στον πρώτο όροφο. Με άρπαξε λοιπόν, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς τίποτα… Με ανέβασε πάνω. Το διαμέρισμα ήταν φίσκα άνθρωποι. Φίσκα νέοι άνθρωποι. Και θυμάμαι αξέχαστα απ’ όλους αυτούς δύο 13χρονους οικοδόμους. Τότε υπήρχαν πάρα πολλά παιδιά, που ή πήγαιναν νυχτερινό σχολείο και ήταν οικοδόμοι, ή ήταν απλώς οικοδόμοι. Οι οποίοι, επειδή δεν υπήρχε χώρος, κάθονταν κάτω από το τραπέζι. Και όταν κάποια στιγμή μάς είπαν ότι υπήρχε τηλέφωνο – γιατί δεν υπήρχε σε όλα τα σπίτια τηλέφωνο – ότι όποιος ήθελε μπορούσε να τηλεφωνήσει στους δικούς του ότι είναι καλά, να έρθει να το κάνει, τα παιδάκια δεν κινήθηκαν. Και τα ρώτησα, επειδή ήταν οι πιο μικροί απ’ όσους ήμασταν εκεί, “δε θέλετε να τηλεφωνήσετε;”. Είπαν: “Στο χωριό μας, οι δικοί μας δεν έχουν τηλέφωνο”»…
«Δεν ήθελα να ξέρουν οι γονείς μου»…
«Εγώ δεν τηλεφώνησα. Είχαν οι γονείς μου τηλέφωνο, αλλά δεν ήθελα να ξέρουν ότι ήμουνα στο Πολυτεχνείο. Ήμουν οργανωμένη και έτσι δεν έπρεπε», απάντησε η Νάντια Βαλαβάνη στο σχετικό ερώτημα του Λευτέρη Συμβουλάκη.
Εκείνη λοιπόν την τρομακτική νύχτα, η Νάντια Βαλαβάνη καθόταν κάτω στο πάτωμα και δε θυμάται, λέει, αν κοιμήθηκε λίγο. Ξημέρωσε, λοιπόν, και πήγε γύρω στις 6 το πρωί. Άρχισαν, με άκρα προσοχή, να φεύγουν από το σπίτι αυτό οι πρώτοι.
«Εγώ, μόλις κατέβηκα, διαπίστωσα ότι δεν ήμασταν σε άγνωστη πολυκατοικία. Στον τέταρτο όροφο αυτής της πολυκατοικίας έμενε η Ίκα η Μαμαλάκη, με τις δυο της κόρες, τη Χαρά και την Αυγή. Η Ίκα Μαμαλάκη ήταν ιστορικό πρόσωπο. Η οικογένεια Μαμαλάκη είναι ιστορική».
Αφού αναφέρθηκε στην ιστορία της οικογένειας της Ίκας Μαμαλάκη, η Νάντια Βαλαβάνη τόνισε πως επρόκειτο για μία πολύ σημαντική προσωπικότητα. Μια γυναίκα εβραϊκής καταγωγής, που αναγκάστηκε να φύγει από το Ηράκλειο και να επανασυνδεθεί με την ισραηλινή κοινότητα, για να έχει κάποιου είδους προστασία.
«Γιατί οι φίλοι της, μετά το 1967, είχαν περάσει όλοι στην παρανομία. Ανακάλυψα λοιπόν ότι ήταν στην πολυκατοικία στον τέταρτο όροφο η Ίκα. Και βέβαια, αντί να φύγω, πάω κατευθείαν στον τέταρτο όροφο να δω τι έχει γίνει. Εκεί λοιπόν βρήκα τη Χαρά (η Χαρά πέθανε 28 χρονών. Ήταν αρραβωνιασμένη με τον γιο του Μπελογιάννη όταν πέθανε) και η Χαρά ήταν στέλεχος του “Ρήγα” μέσα στο Πολυτεχνείο. Ήταν αυτή που πήρε τα χρήματα της Συντονιστικής Επιτροπής. Κανείς άλλος δεν είχε μυαλό γι’ αυτό. Και προφανώς τα παρέδωσε στο “Εσωτερικό”. Εξάλλου, ανεβαίνοντας στο σπίτι, είδα και την άλλη κόρη, την Αυγή, που ήταν και αυτή στο Πολυτεχνείο. Ήταν η μαμά της και ήταν και ο Λεωνίδας ο Κύρκος!».
«Τους βουλευτές της Αριστεράς τούς κοιμίζαμε στα σπίτια!»
Στο σημείο αυτό, ο Νάντια Βαλαβάνη διευκρινίζει: «Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν βουλευτής Ηρακλείου πριν τη δικτατορία. Και τότε, τους βουλευτές της Αριστεράς τούς κοιμίζαμε στα σπίτια. Δεν πήγαιναν σε ξενοδοχεία. Κοιμόντανε στου Μαμαλάκη. Και κάναμε κάποιες βεγγέρες, “αρμένικες” τις λέγαμε τότε, όπου μαζεύονταν 10-20 άτομα και οι δικοί μου, η μάνα μου και ο πατέρας μου. Κι εμείς τα παιδιά παίζαμε και όπως παίζαμε ακούγαμε κάτι από ’δω, κάτι από ’κει. Κάνανε κουβέντα για τα πάντα. Μετά το ’68 και τη διάσπαση του ΚΚΕ, όλος αυτός ο κόσμος πέρασε με το “Εσωτερικό”. Η δικιά μου οικογένεια ήταν η μόνη η οποία είχε μείνει (στο ΚΚΕ) και γι’ αυτό, αποσαρθρώθηκε η ζωή μας απ’ όλες τις πλευρές. Κι εκεί βρέθηκα να μιλάω με τον Λεωνίδα, που νόμιζα μέχρι πρόσφατα ότι είχε περάσει εκεί τη νύχτα».
Όπως εξηγεί, στο σημείο αυτό, ο Λεωνίδας Κύρκος είχε βρεθεί εκεί λίγο πριν από την ίδια.
«Έκανα τρεις μέρες για να γυρίσω σπίτι μου»
Η Νάντια Βαλαβάνη δεν έμεινε στο σπίτι αυτό. «Έκανα τρεις μέρες για να γυρίσω σπίτι μου. Υπήρχαν φοιτητικά σπίτια που ήταν οργανωμένοι στην Αντι-ΕΦΕΕ γύρω-γύρω. Ο ίδιος ο Στέλιος ο Ορφανός ήταν στο κέντρο, λίγο πιο κάτω από το Πολυτεχνείο… Αν ήμουνα χτυπημένη, μπορεί να με πιάνανε. Έπρεπε να βεβαιωθώ πριν επιστρέψω στο σπίτι. Το θέμα ποιο ήταν; Και αυτό είναι από τις πιο τραυματικές εμπειρίες της ζωής μου: Εγώ ήμουνα μία φοιτήτρια της ΑΣΟΕ πρωτοετής. Κάναμε μία συνέλευση και μετά άρχισε το Πολυτεχνείο. Δεν προλάβαμε. Καθήκον να δώσω εξετάσεις και να μπω στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, μου το έβαλε η Οργάνωση. Γιατί ούσα οργανωμένη και παίρνοντας μέρος σε όλα τα γεγονότα την άνοιξη, αν με πιάνανε. Ενώ αν ήμουνα φοιτήτρια, άντε να έτρωγα κανένα “μπερντάκι”, εάν δεν είχαν άλλες πληροφορίες και θα με αφήνανε. Αν με πιάνανε και δεν ήμουνα φοιτήτρια, ήμουν οργανωμένη. Οπότε ήταν άλλη αντιμετώπιση. Οπότε μου είπαν, “πρέπει να μπεις”. Και μπήκα τυχαία στην ΑΣΟΕ. Δεν πήγα καν φροντιστήριο».
Στο μεταξύ, ήταν η μόνη σχολή η ΑΣΟΕ που, επειδή τα παιδιά ήταν εργαζόμενα, δεν είχε η ΚΝΕ οργάνωση.
«Και έτσι είχαν στρατολογήσει πολύ κόσμο. Αλλά τα αγόρια δούλευαν στην οικοδομή, οπότε τους πήγαιναν στους οικοδόμους. Τα κορίτσια στα σούπερ-μάρκετ, εμποροϋπάλληλοι, οπότε τις έστελναν στις συνοικίες που ήταν “αδύνατες”. Ο “Ρήγας”… αλώνιζε, όπως ήταν φυσικό. Ήταν από τις σχολές όπου έλεγχε τα πάντα. Και καλά έκανε, δηλαδή. Και έπρεπε να αλλάξει αυτό. Οπότε παραβίασαν ουσιαστικά την ίδια την κατεύθυνση που υπήρχε. Που έλεγε ότι “οι συνδικαλιστές δεν έχουν σχέση με την οργάνωση”».
Μια εντολή ανεφάρμοστη
Ωστόσο, ο Νάντια Βαλαβάνη κάνει λόγο για μία «τραυματική εμπειρία». Στο ερώτημα του Λευτέρη Συμβουλάκη ποια ήταν αυτή η εμπειρία, η απάντησή της ήταν: «Μου έδωσαν μία εντολή, η οποία ήταν ανεφάρμοστη. Δηλαδή μου είπαν: “Θα βγαίνεις, θα μιλάς μες στη σχολή, αλλά δε θα εκλέγεσαι”! Έγινε μία μοναδική συνέλευση. Συζητήσαμε όλα τα προβλήματα της σχολής. Πήρα μέρος στη συζήτηση, αλλά δεν ήξερα ότι μετά έβγαινε η φοιτητική επιτροπή αγώνα. Και όσοι μίλησαν ήταν ντε φάκτο μέλη της. Όσοι δεν ήταν, δε μιλάγανε καθόλου. Τότε κουμάντο έκανε ο Στέλιος Παππάς. Ο μπαμπάς του Νίκου. Ο οποίος το καλοκαίρι είχε γυρίσει από την εξορία, με τη φιλελευθεροποίηση. Ήταν και μεγαλύτερος σε ηλικία, οπότε έκανε κουμάντο ντε φάκτο εκεί. Ο Παππάς, λοιπόν, είπε “η τάδε θα είναι στο εξής η Επιτροπή Αγώνα”. Κι εγώ αναγκάστηκα να σηκωθώ και να πω την πιο ηλίθια δικαιολογία, ότι δεν ξέρω τα προβλήματα της σχολής, ενώ δύο ώρες αυτά κουβεντιάζαμε. Φάνηκε απλώς ότι φοβάμαι. Ήταν άσχημη εμπειρία. Φανταστείτε ότι αυτό έγινε στη μεγάλη συνέλευση της ΑΣΟΕ την Πέμπτη το βράδυ, που ήταν μπορεί και 1.500 άτομα μαζεμένα. Που κονταροχτυπηθήκαμε οι πάντες με τους πάντες. Αλλά οι δύο βασικοί ήταν ο Παππάς κι εγώ. Και ο Παππάς σηκώθηκε και είπε “εγώ και η Νάντια στη Συντονιστική Επιτροπή”. Ειλικρινά, έχω κάνει πλήρες delete τι είπα… Τι λες σε 1.500 άτομα μετά την πάλη που είχε δοθεί για τα πάντα και πώς δικαιολογείς το ότι δεν μπορείς να εκλεγείς στη Συντονιστική Επιτροπή; Το έχω ξεχάσει. Tο μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ήθελα απλώς να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να μην υπάρχω»…
Αταυτοποίητοι πολλοί νεκροί – «Ήρθε ένα περιπολικό και άρχισε να πυροβολεί»
Όχι μόνο υπήρχαν νεκροί στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά ένα μέρος αυτών υπήρχε και από την παραμονή των γεγονότων! Όπως τόνισε η Νάντια Βαλαβάνη, «ένα μέρος των νεκρών ήταν από την παραμονή. Το Σάββατο εγώ ήμουν στην πλατεία Εξαρχείων. Καθυστερούσα να πιάσω επαφή στις 11 η ώρα. Και στις 11 η ώρα ήρθε ένα περιπολικό και άρχισε να πυροβολεί! Ήμουνα στην είσοδο ενός μαγαζιού και επειδή πια ήταν τέτοια η ατμόσφαιρα, πέσαμε κάτω όλοι. Ο μαγαζάτορας, αυτοί που ήταν μέσα στο μαγαζί, που δεν είχαν πάει να ψωνίσουν. Να δουν τι γίνεται είχαν πάει. Κι εγώ που ήμουνα στην είσοδο. Δεν ξέρω αν χτυπήθηκε κανένας εκεί. Τανκς κατέβαιναν την Ακαδημίας και καμιόνια στρατιωτικά πέρασαν απέναντι απ’ το Πολυτεχνείο. Υπήρχαν καμιόνια τα οποία έτρεχαν στην Πατησίων. Και πιάνανε εν ψυχρώ. Δηλαδή, όπως περπατούσες, σταμάταγε το καμιόνι. Πηδάγανε δύο φαντάροι από πάνω. Και σε βουτάγανε, σε βάζανε μέσα.
Μην ξεχνάμε, όταν γίνεται ιστορία για τους νεκρούς, ότι γίνεται σε λάθος βάση. Ξέρετε για τους 24 ταυτοποιημένους νεκρούς από την έρευνα του Λεωνίδα του Χαλιβρετάκη του ΕΚΚΕ. Συν τους 16 νεκρούς, που είναι γνωστά τα πάντα, εκτός απ’ το όνομά του. Έχουν μείνει αταυτοποίητοι. Σύνολο 40. Αυτός είναι ο επίσημος απολογισμός»…
«Ούτε η Χούντα δεν τα έλεγε»
«Δεν υπήρχαν νεκροί ούτε μέσα ούτε έξω από το Πολυτεχνείο»… Το κατάπτυστο αφήγημα όχι μόνο της Χρυσής Αυγής, αλλά και όλων των σκοτεινών κύκλων της ακροδεξιάς, ούτε η Χούντα δεν το αναπαρήγαγε.
Ας δούμε, λοιπόν, τι άλλο είπε η Νάντια Βαλαβάνη: «Στο αρχείο που έχει το King’s College London, που ήμουνα πριν από κανένα μήνα, υπάρχουν τα αποκόμματα των ημερών. Στις 19 του μήνα, μέρα Δευτέρα, ο Ζουρνατζής δίνει συνέντευξη Τύπου και λέει ότι υπήρξαν 8 νεκροί από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, “από τις αναρχοκομμουνιστικές εκδηλώσεις”. Ο Καψάσκης ο ιατροδικαστής είναι παρόν. Και του λέει: “Κύριε υπουργέ, εγώ έχω 9 πτώματα στο νεκροτομείο”! Την επόμενη μέρα δίνει ανακοίνωση η Χούντα, ο Ζουρνατζής και οι εφημερίδες οι πρωινές λένε “11 οι νεκροί του Πολυτεχνείου”… Γιατί εντωμεταξύ υποτίθεται ότι έχουν πεθάνει άλλοι δύο από τους βαριά πληγωμένους στα νοσοκομεία.
Και υπάρχει τελευταία ανακοίνωση που δίνει η Χούντα (μετά το άλλο σαββατοκύριακο ήρθε ο Ιωαννίδης και δεν ασχολιούνταν κανένας πια με αυτά), 12 οι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αυτός είναι ο επίσημος απολογισμός από μεριάς Χούντας. Και να σας πω ότι σε αυτές τις εφημερίδες είναι όλοι με ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, πλήρη στοιχεία ταυτότητας. Δηλαδή, δεν είναι “οι άγνωστοι τάδε”. Γι’ αυτό είναι τέτοια τυμβωρυχία το να ανοίγει κανείς μία τέτοια συζήτηση, όταν η ίδια η Χούντα μιλούσε για 12 νεκρούς, με ονοματεπώνυμο κ.λπ.».
Δείτε ολόκληρη την εκπομπή εδώ:
Πηγή: neakriti.gr
