Ο Πόντιος ψαράς πλησιάζει στην προκυμαία, στήνει ομπρελίτσα, βγάζει τα σύνεργα, φτιάχνει το καλάμι του, όταν ακούγεται μια φωνή εξ ουρανού.
-Δεν υπάρχουν ψάρια εδώ…
Δείχνει να φοβάται λίγο, σηκώνεται και φεύγει, πάει μια σαρανταριά μέτρα παραπέρα, ξαναστήνει, αλλά ακούγεται η ίδια απόκοσμη φωνή.
-Δεν υπάρχουν ψάρια εδώ…
Αυτήν τη φορά μαζεύει τα συμπράγκαλα και το βάζει στα πόδια. Καθώς φεύγει, πέφτει πάνω σε κάποιον που τον σταματάει.
– Όπα ρε φίλε… Ηρέμησε… Τι έπαθες;
-Ακούω τη φωνή του Θεού… Είμαι ψαράς και σαν τους Αποστόλους ο Θεός μου μιλάει…
-Τι λες ρε φίλε; Εγώ σου φωνάζω, τόση ώρα, από τα μεγάφωνα. Ο επιστάτης του Κολυμβητηρίου είμαι.
