Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τις δολοφονίες εργαζομένων στο τραπεζικό κατάστημα της Μαρφίν, στην οδό Σταδίου. Η Παρασκευή Ζούλια, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου, σκοτώθηκαν από ασφυξία εξαιτίας εμπρησμού μέσα στο υποκατάστημα της τράπεζας στην οδό Σταδίου 23, κατά τη διάρκεια μεγάλης συγκέντρωσης, πορείας και επεισοδίων. Τρία άτομα με καλυμμένα πρόσωπα έσπασαν το τζάμι της εισόδου της τράπεζας –που ήταν κλειστή και κλειδωμένη– πέταξαν μέσα μια μολότοφ κι ένα μπουκάλι βενζίνη, με αποτέλεσμα μεγάλη πυρκαγιά. Η Πυροσβεστική φέρεται ότι εμποδίστηκε από μερίδα διαδηλωτών να πλησιάσει και γι’ αυτό άργησε. Οι δράστες δεν βρέθηκαν ποτέ.
Με μία ανάρτησή του στα social media o δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας» Ηλίας Γ. Προβόπουλος – αυτόπτης μάρτυρας στα γεγονότα, μοιράστηκε μνήμες και φωτογραφίες – που αποτελούν και τις μοναδικές μαρτυρίες με τα όσα έγιναν λίγο πριν την επίθεση στο βιβλιοπωλείο από ειδική ομάδα κρούσης.
Η μαρτυρία του δημοσιογράφου Ηλία Γ. Προβόπουλου
«Ήμουν στην οδό Σταδίου, μαζί με τον Βασίλη Χατζηϊακώβου και βλέπαμε μια συνηθισμένη πορεία – όπως γίνονταν τότε με οργή να περισσεύει και τα συνήθη επεισόδια να ακολουθούν και τράβηξα, όπως έκανα και άλλες φορές, μια σειρά φωτογραφίες, στις 5 Μαΐου 2010, πριν από 15 χρόνια. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτό το σημείωμα τραβήχτηκαν, από το πατάρι του Ιανού που καταφύγαμε να γλυτώσουμε από τα δακρυγόνα και από δημοσιογραφικό αισθητήριο, καθώς είδαμε μια ασυνήθιστη σκηνή να εξελίσσεται στη γωνία Εδουάρδου Λω και Σταδίου.
Περίμενα από την πλευρά της Αστυνομίας ότι θα πλημμύριζαν τα ΜΜΕ με αυτές γιατί όλο και κάποιος άλλος θα τους είχε δει και θα έδινε πληροφορίες για τους δράστες αλλά δεν έγινε τίποτα, ούτε τότε, ούτε όσο παρέμειναν νωπά τα πράγματα. Φαντάστηκα πως θα τις μελετούσαν και σαν είχαν αποτέλεσμα, ταυτοποιούσαν δηλαδή τους δράστες, θα μπουμπούνιζαν την επιτυχία.
Τίποτα δεν έγινε, ούτε τότε, ούτε τα χρόνια που ακολούθησαν και τώρα πια που και οι δράστες μεγάλωσαν και άλλαξαν και τα χαρακτηριστικά τους άντε να τους ανακαλύψουν. Έτσι, εκτός κι αν συμβεί κάποιο θαύμα, οι απορίες θα παραμένουν ενώ θα συνεχίζεται στο διηνεκές ένας “διάλογος” αυτόκλητων και μη παραγόντων της πολιτικής και της δημόσιας σφαίρας».
