Βρισκόμαστε στην αρχή της δεκαετίας του ‘60 και φοιτούσα στο Γυμνάσιο Καστελλίου Κισάμου στην πρώτη ή στην δευτέρα τάξη του Γυμνασίου.
Οι τάξεις τότε ήταν χωρισμένες σε δυο τμήματα: το τμήμα αρρένων και το τμήμα θηλέων. Θεωρείτο αμάρτημα μεγάλο και ανηθικότητα η συνύπαρξη αρρένων και θηλέων στο ίδιο τμήμα!
Κάθε τμήμα είχε τον υπεύθυνο καθηγητή του και στο τμήμα αρρένων, όπου φοιτούσα, είχαμε ως υπεύθυνο τον κύριο Κωνσταντίνο Αργυρό, που ήταν θεολόγος, αλλά όπως όλοι οι θεολόγοι τότε, δια συμπλήρωση διδακτικού ωραρίου δίδασκαν κι άλλα μαθήματα κι έτσι ο κος Αργυρός μας δίδασκε και τα Νέα Ελληνικά.
Ήταν θυμάμαι εξαιρετικός στο μάθημα αυτό κι όλοι τον προσέχαμε για τον τρόπο διδασκαλίας του και τις νεωτεριστικές του ιδέες.
Κάποια μέρα που έτυχε να λείψει ο υπεύθυνος καθηγητής στο τμήμα θηλέων, ο κ. Αργυρός μάζεψε τα παιδιά και των δύο τμημάτων -αρρένων και θηλέων- στην αίθουσα των θηλέων, που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από το γραφείο του κου Γυμνασιάρχη (Γυμνασιάρχης τότε ήταν ο κος Σουλαδάκης -άνθρωπος σοβαρός και τυπικός).
Η συνύπαρξη αγοριών και κοριτσιών ήταν ευχής έργον κυρίως για μας τα αγόρια, χαράς ευαγγέλια! Τι τύχη! Σκεφτήκαμε όλοι μας.
Το μάθημα ήταν το αγαπημένο μας. Νέα Ελληνικά, αλλά και το συγκεκριμένο μάθημα ήταν ευχάριστο. Αναφερόταν σ’ ένα μύθο του Αισώπου που αποδίδονταν με μορφή ποιήματος και είχε να κάνει με τον κόκορα και τον αετό.
Αφού έγινε η παράδοση του μαθήματος, ο κύριος καθηγητής είχε την ιδέα να το δραματοποιήσουμε κιόλας, για καλύτερη εμπέδωση και κατανόηση του θέματος.
Ανέθεσε σε τρία άτομα τη δραματοποίηση αυτή. Τρεις ήταν οι ρόλοι: ο αφηγητής, που ανέλαβε ο υποφαινόμενος, ο κόκορας, τον ρόλο ανέλαβε ο αείμνηστος Κωστής Νικηφοράκης, μετέπειτα γιατρός και αγωνιστής με γνωστή δράση και ο αετός, του οποίου τον ρόλο ανέλαβε ο αείμνηστος σήμερα Σπύρος Μυλωνάκης και μετέπειτα πρόξενος της Ελλάδας σε κρατίδιο της Γερμανίας.
Φοβερή αναπαράσταση. Τις εντυπώσεις έκλεψε φυσικά ο κόκορας. Ο Κωστής ανεβασμένος στην έδρα με ύφος σαράντα καρδινάλιων, κορδωτός και καμαρωτός, όπως άρμοζε στο ρόλο του κόκορα κι ο αετός σκυμμένος και περίλυπος πάνω στο βάθρο, σκέτος αετός φυλακισμένος!
Από την άλλη ο κομφερασιέ -του λόγου μου- με σοβαρότητα, με λόγο αργό αλλά πομπώδη και καθαρό, αποδώσαμε με μεγάλη επιτυχία το γνωστό ποίημα!
Ο υποφαινόμενος πήρα ύφος και άρχισα:
«Τον αητό τον κλείσανε μέσα σ’ ένα κοτέτσι κι ο κόκορας τον ρώτησε:» (μίλησε ο Κωστής) «Γιατί πικραίνεσαι έτσι που τα ‘χεις όλα, τώρα και το νερό στη θέση του και το φαϊ στην ώρα; Και στα κατσάβραχα δεν πας, όπου μπορεί στο τέλος μέσ’ στα καλά καθούμενα να φας κανένα βέλος;»
Και τότε περίλυπος ο Σπύρος (ο αετός) απαντά: «Σαν κόκορας μιλάς».
Το ύφος του αφηγητή, μα κυρίως των ηθοποιών, ξεσήκωσε πλήθος γέλιων και ευφημισμών. Μέσα στην τάξη επικράτησε φαιδρότητα και φασαρία ασυνήθιστη, την οποία αντιλήφθηκε από δίπλα ο κύριος Γυμνασιάρχης. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και βάζει μέσα το κεφάλι του, απορημένος για τα συμβάντα. Κοίταξε μέσα, δεν είπε τίποτα! Αλλά το βλοσυρό ύφος του, χάλασε όλη τη μαγεία της στιγμής.
Πιστεύω ότι ο κύριος καθηγητής μας, αντί να εισπράξει επαίνους για την πρωτότυπη – παραστατική και καινοτόμο διδασκαλία του, θα εισέπραξε επιπλήξεις.
Ενοχλήθηκε σίγουρα από τα γέλια και τη φασαρία μέσα στην τάξη, που δεν επέτρεπαν οι σύγχρονοί του παιδαγωγοί!
Προσωπικά το δρώμενο αυτό το θυμάμαι με συγκίνηση όπως και άλλα παρόμοια περιστατικά από τα σχολικά μου χρόνια. Από την άλλη, θυμάμαι και την αυστηρή συμπεριφορά, κάποιων -ολίγων ευτυχώς- καθηγητών και θέλω να τη διαγράψω από τη μνήμη μου.
Μετά τιμής
Γεώργιος Κυρ. Βερυκάκης
Συνταξιούχος δάσκαλος
