Το… καρέ της ντάμας, στην «Πρόβα Τετραώρου»!
Αυτό τα είπε όλα και «τίποτα»
Σε διαλόγους ταχείς, οξείς, ποιητικούς, αγωνιώδεις, ευφυείς, ενδιαφέροντες, εύστοχους και στο τέλος τί;
Η αγωνιώδης «όρχηση», κατά μονάς ή συλλογικά, αυτής της τετράδας των πρωταγωνιστών, στα αδιέξοδα!
Από την αρχή, όμως, και γενικά.
Όσες κατακτήσεις κι αν έχει επιτύχει η Γυναίκα, ακόμη οι εξαρτήσεις της από τους θεσμούς, όχι πάντα θετικές δυνάμεις, είναι ορατές και «αντίμαχες».
Έληξαν οι παραστάσεις της νέας παραγωγής στην «Πρόβα Τετραώρου».
Το έργο των Δ. Κεχαϊδη και Ελ. Χαβιαρά, το σημαντικό σύγχρονο έργο με τις τόσες επιτυχίες στις σκηνές, αγκαλιάστηκε πάλι ολόψυχα από τον κόσμο μας που χειροκρότησε ξανά και θερμά τις ερμηνεύτριες, κατ’ αρχήν. Τα σκηνικά, την αφίσα, το πρόγραμμα, καθώς και το μακιγιάζ – κομμώσεις, από τον Θοδωρή Παρασκάκη και την Μαρία Μουντάκη αντίστοιχα.
Τελευταίο αφήνω τον σκηνοθέτη μας Θανάση Τριανταφύλλου, επί τούτου. Γιατί είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, που αξίζει την έμφαση!
Ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης, τόνιζε πολλές φορές, κάποιες φορές και δηκτικά, πως δεν αναγνωρίζει την σκηνοθεσία ως πρωτογένεια. Πρωτογένεια είναι η συγγραφή.
Ναι, αλλά όταν έχουμε όλη την παραστατική δυναμική (έκφραση, κίνηση, χορό, ήχο, ύφος προσαρμοσμένο σε σύγχρονα ιδιώματα, τότε ο χώρος είναι ευρύτατος για προσωπική οπτική.
Ιδεολογία, σκεπτικό, σύμβολα, συνειρμοί, φιλοσοφία και προθέσεις, βρίσκονται στην κρίση και το ταλέντο του σκηνοθέτη, δίχως να πειραχτεί ούτε μία λέξη από το story!
Ο Θανάσης λοιπόν, δικαιωματικά πια, αποτελεί μια «αυτόνομη μονάδα» Πολιτισμού στην περιοχή μας!
Με συνέπεια, γνώση, «επαγγελματισμό» και αγάπη πολλή γι’ αυτό που επιχειρεί, επιτυγχάνει πολλά! Βραβεία σ’ επίπεδο Εθνικό για την ομάδα του, ικανοποίηση του κόσμου, ενδυνάμωση της σκηνικής παρουσίας των παιδιών αλλά και: Το θεμελιώδες, να μπορεί να «συνθέτει τ’ ανόμοια»!
Βέβαια, με το υλικό του, με τη στήριξη του Φιλολογικού, γνωστά είναι αυτά! Ευχαριστούμε και εις άλλα.
Μου άρεσε εξαιρετικά, η διαυγής εκφορά της «Φωτεινής», Ευαγγελίας Πατελάκη, και ενίοτε στεντόρεια κατά το δοκούν.
Εντυπωσιάστηκα από τον «εύθραυστο ψυχισμό» της «Αλέκας», Γωγώς Καταλακτάκη, «εργαλειοποιημένο» αβίαστα και επιτυχώς, με μεταβολές.
Αξίζει να σταθώ στην πειστική αμφιταλάντευση της «Μάρως», Αφροδίτης Ράπτη, δέσμιας σε μεγάλο μέρος της δράσης.
Χαριτωμένο το «παιχνίδισμα» της μικρής Μαρίας Κατσικανδαράκη, ως «Ηλέκτρα», με την τσαχπινιά και την αθωότητα! Μια χαρά τα κατάφερε το… πρωτάκι!
ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΚΗ
