Η Γραμπούσα με το κάστρο της, αποτέλεσε πεδίο σημαντικών ιστορικών γεγονότων από τον αρχαίο κόσμο, την Ενετοκρατία, έως σήμερα. Το εντυπωσιακό και ιδιαίτερου φυσικού κάλλους ακρωτήρι, «χιλιοτραγουδήθηκε» και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για πολλούς συνθέτες, οι οποίοι ύμνησαν τις πολλαπλές όψεις του και τις μεγάλες «εντάσεις» που διαδραματίστηκαν σε αυτό.
Οι άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου που «κατοίκησαν» σε αυτό, έχουν συνυφάνει την συναρπαστική ιστορία τους με την άγρια και ανήμερη μορφή της βραχονησίδας. Κορυφαίο σημείο αναφοράς για τη Γραμπούσα, αποτελεί ο ξακουστός μουσικοσυνθέτης Νικ. Τζέγκας.
Ο «ψαράς της Γραμπούσας», που την τραγουδούσε σε όλη του ζωή, ώσπου, την ίδια βραδιά του πασίγνωστου ναυαγίου του πλοίου «Ηράκλειο» στη Φαλκονέρα το 1966, εκείνος πνίγηκε στους κόλπους της…, στον τόπο που αγάπησε και ζούσε. Η γυναίκα του Μαρία δεν μπόρεσε να τον κρατήσει πάνω στο καΐκι από την τρομερή θαλασσοταραχή. Μόνη της, αβοήθητη έμεινε ολονύχτια στη θάλασσα παλεύοντας να τον διασώσει… Εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι σαν στιχουργός ο Ν. Τζέγκας είχε «προβλέψει» τραγουδώντας τον ίδιο του το θάνατο: «Όταν θα κατεβάζουνε τον Τσέγκα εις τον Άδη κι αν είναι μέρα να γενεί, πίσσα βαθύ σκοτάδι…» «Γραμπούσα μαύρα να ντυθείς σαν αποθάνει ο Τσέγκας, γιατί αυτός σε ψάρευγε, γιατί αυτός σε γλέντα…»
