Ένα από «ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΜΑΡΑΘΗΚΑΝ ΝΩΡΙΣ», η Σοφία Δεσποτάκη – Χατζηδάκη έφυγε χθες από τη ζωή.
Γεννήθηκε στον Κακόπετρο το 1926. Γονείς της ο Γεώργιος και η Ελλάς Δεσποτάκη.
Την 29η Αυγούστου 1944, την επομένη της αποφράδας για τον Κακόπετρο μέρας, κατά την οποία οι Γερμανοί εκτέλεσαν όλους τους άνδρες που βρήκαν στο χωριό, ανέλαβε μαζί με συνομήλικες της κοπέλες και τις μανάδες των νεκρών, το δύσκολο έργο της ταφής των νεκρών. Τοποθετούσαν τους νεκρούς πάνω σε πόρτες και παραθυρόφυλλα και τους κουβαλούσαν στο νεκροταφείο σε απόσταση 500 μέτρων διασχίζοντας δύσβατα μονοπάτια. Άνοιξε με τα χέρια της επτά παλιούς τάφους και τοποθετούσε μέσα τους νεκρούς.
Ανάμεσα στους νεκρούς και έξι πρώτα ξαδέλφια της.
Επιστρέφοντας στο λεηλατημένο από τους Γερμανούς σπίτι της έδωσε ένα άλλο αγώνα μαζί με τους εναπομείναντες χωριανούς. Τον αγώνα της επιβίωσης.
Τα κατάφερε. Έκανε τη δική της οικογένεια και συνέχιζε να αγωνίζεται μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής της, κουβαλώντας τις αναμνήσεις της γερμανικής κατοχής.
Τις αναμνήσεις, που μοιράστηκε στη ταινία των Ματθαίου Φρατζεσκάκη – Βίκυς Αρβελάκη «ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΜΑΡΑΘΗΚΑΝ ΝΩΡΙΣ», στην ταινία που ξεκινάει το ταξίδι της σε λίγες ημέρες από την Θεσσαλονίκη κάνοντας γνωστή σε όλο τον κόσμο την ιστορία του μαρτυρικού χωριού Κακοπέτρου.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της.
