Στη Ρόκκα, κάθε Αύγουστο, η σιωπή των βράχων σπάει από μουσική. Η Συμφωνική Ορχήστρα Ρόκκας επιστρέφει και φέτος για να μεταμορφώσει την ενδοχώρα των Χανίων σε μια σκηνή διεθνούς επιπέδου, όπου νέοι και καταξιωμένοι μουσικοί συναντιούνται κάτω από τον έναστρο ουρανό. Η ίδρυση της Ορχήστρας από τον Παναγιώτη Σημανδηράκη, τον Luca Gliozzi και τον Κωνσταντίνο Παπαδάκη ήταν ένα καθοριστικό βήμα — ένα όραμα που στόχο έχει να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για ταλαντούχους νέους μουσικούς και να προσφέρει στο κοινό την εμπειρία της συμφωνικής μουσικής έξω από τις καθιερωμένες αίθουσες και τους τυπικούς θεσμούς. Φέτος το όραμα αυτό ξεκινά στις 30 Ιουλίου και κορυφώνεται με την συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας Ρόκκας στις 9 Αυγούστου.
Στο πλαίσιο του Έτους Μίκη, ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης ερμηνεύει φέτος στη Ρόκκα το Κοντσέρτο για Πιάνο αρ. 1 του Μίκη Θεοδωράκη, ένα έργο που κουβαλά μέσα του την ψυχή και την ιστορία του ίδιου του συνθέτη. Η μουσική διαχέεται σε έναν αρχαιολογικό χώρο που συνομιλεί με τη φύση, με το φως, με την παράδοση – και αγκαλιάζεται από ένα κοινό που δεν φοβάται να συγκινηθεί.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης μάς μιλά για το πώς ένα σχεδόν φευγαλέο όνειρο μετατράπηκε σε θεσμό.
Κωνσταντίνε, πώς προέκυψε η ιδέα της Συμφωνικής Ορχήστρας Ρόκκας και πότε κατάλαβες ότι αυτό το “όνειρο” μπορούσε να γίνει πραγματικότητα;
Η ιδέα προέκυψε αρχικά από την επιθυμία να δημιουργήσουμε μια πλατφόρμα όπου ταλαντούχοι μουσικοί — ειδικά νέοι — θα μπορούσαν να εκτεθούν, να ακουστούν και να εξελιχθούν μέσα από μια εμπειρία υψηλών απαιτήσεων. Υπήρχαν ήδη κάποιες συζητήσεις για συνεργασία στη Ρόκκα, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα· τίποτα που να φανταζόταν κανείς πως θα φτάσει στο επίπεδο μιας συμφωνικής συναυλίας με διεθνή συμμετοχή. Ήταν, στην αρχή, σχεδόν μια φευγαλέα ιδέα. Κι όμως, όταν την είπα δυνατά, ο Παναγιώτης βρέθηκε αμέσως εκεί — όχι απλώς να την ακούσει, αλλά να την αγκαλιάσει και να τη βοηθήσει να αναπτυχθεί. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, όλα μπήκαν σε κίνηση. Το όνειρο άρχισε να αποκτά υπόσταση με τρόπο σχεδόν φυσικό.
Πώς είναι να χτίζεις κάτι τόσο μεγάλο στην ενδοχώρα των Χανίων, σε έναν τόπο που δεν έχει συνηθίσει τη συμφωνική μουσική αλλά φαίνεται να την αγκαλιάζει απόλυτα;
Είναι μια εμπειρία γεμάτη αντιθέσεις. Από τη μία, ξέρεις ότι ξεκινάς κάτι ριψοκίνδυνο σε ένα περιβάλλον όπου η συμφωνική μουσική δεν αποτελεί μέρος της καθημερινότητας. Από την άλλη, αυτό ακριβώς είναι που το κάνει τόσο ουσιαστικό. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν από την αρχή συγκινητική. Οι ντόπιοι δεν την είδαν ως κάτι ξένο, αλλά ως κάτι αληθινό· άκουσαν τη μουσική με την καρδιά. Και αυτό, για μένα, είναι η απόλυτη επιτυχία: να χτίζεις κάτι μεγάλο με απόλυτο σεβασμό στον τόπο, και να βλέπεις αυτός ο τόπος να το αγκαλιάζει σαν να του ανήκε πάντα.
Ποιες είναι οι πιο συγκινητικές ή καθοριστικές στιγμές που έχεις ζήσει σε αυτό το ταξίδι μέχρι τώρα;
Το πιο συγκινητικό στοιχείο είναι η κοινή προσπάθεια. Όλοι — από την ομάδα της Ρόκκας, τους εθελοντές, τους κατοίκους, μέχρι τους μουσικούς — δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να πετύχει κάτι που στην αρχή φάνταζε αδύνατο. Έχουμε μαζί μας ανθρώπους από τόσες διαφορετικές χώρες, που χωρίς κανένα υλικό κίνητρο, επιλέγουν να συμμετάσχουν με χαρά και ενθουσιασμό. Το γεγονός ότι αυτοί οι μουσικοί, με τελείως διαφορετικές αφετηρίες, έρχονται εδώ, μοιράζονται τον ίδιο ενθουσιασμό και λειτουργούν σαν μία ενιαία οικογένεια, είναι από μόνο του ένα θαύμα. Και μέσα σε αυτό, βλέπεις ένα παιδί από το χωριό να λέει “θέλω να μάθω βιολί” γιατί τελικά ίσως και να είναι cool, ή βλέπεις x ανθρώπους να σιωπούν βαθιά συγκινημένοι κάτω από τον έναστρο ουρανό. Αυτές οι στιγμές είναι ό,τι πιο καθοριστικό έχω ζήσει.
Στη φετινή συναυλία παίζεις το Κοντσέρτο για Πιάνο αρ. 1 του Μίκη Θεοδωράκη, στο πλαίσιο του Έτους Μίκη. Τι σημαίνει για σένα αυτή η επιλογή;
Είναι ένα έργο που κουβαλάει μέσα του την ψυχή του ίδιου του Μίκη: το πάθος, τον αγώνα, την ποίηση. Το να το ερμηνεύω στη Ρόκκα, στην κρητική γη, μπροστά σε ανθρώπους που γνωρίζουν και νιώθουν τι σημαίνει Θεοδωράκης, είναι για μένα μια στιγμή μεγάλης ευθύνης αλλά και προσωπικής συγκίνησης. Το έργο αυτό δεν είναι απλώς μουσική. Είναι πολιτισμική μνήμη. Και το να είσαι ένας από τους φορείς της σε έναν τέτοιο χώρο, είναι εμπειρία που σε ξεπερνά.
Ερμηνεύεις υπό τον αυγουστιάτικο ουρανό, σε έναν αρχαιολογικό χώρο, με ήχο που συνομιλεί με τη φύση. Πόσο αλλάζει αυτό την αίσθηση της μουσικής;
Ριζικά. Δεν υπάρχει πια η “σκηνή” και το “ακροατήριο” με την παραδοσιακή έννοια. Όλοι γινόμαστε μέρος ενός φυσικού, σχεδόν τελετουργικού τοπίου. Ο ήχος διαχέεται αλλιώς, η σιωπή είναι πιο βαθιά, ο αέρας μοιάζει να συμμετέχει. Η μουσική δεν προβάλλεται μόνο — απορροφάται από το περιβάλλον και επιστρέφει πίσω στον εκτελεστή και στο κοινό με μια ενέργεια πρωτόγνωρη. Είναι απόλυτα μοναδικό.
Μίλησέ μας λίγο για τη μουσική σου διαδρομή. Ποιες εμπειρίες και ποιοι άνθρωποι σε έχουν επηρεάσει περισσότερο καλλιτεχνικά;
Ξεκίνησα από την Κρήτη, με πολλή αγάπη για το πιάνο αλλά χωρίς σαφή εικόνα του πού θα με πάει αυτός ο δρόμος. Οι δάσκαλοί μου, οι πρώτες εμπειρίες με σύνολα, οι συναντήσεις με μουσικούς από άλλα περιβάλλοντα, όλα λειτούργησαν σαν σταθμοί. Κάθε στιγμή είχε κάτι να μου δώσει. Με επηρέασαν έντονα οι άνθρωποι που δεν αρκούνταν στο “σωστό παίξιμο”, αλλά μου δίδαξαν τι σημαίνει μουσική γενναιοδωρία, εσωτερικότητα, παρουσία. Στο τέλος της ημέρας, όμως, νιώθω ότι η μεγαλύτερη επίδραση έρχεται από τη σκηνή της Ρόκκας: εκεί όπου όλα όσα έμαθα δοκιμάζονται στην πράξη, μπροστά σε ένα κοινό που σε κοιτάζει χωρίς προκαταλήψεις.
Η Συμφωνική Ορχήστρα Ρόκκας έχει ως στόχο να αναδείξει νέους ταλαντούχους μουσικούς. Πόσο σημαντικό είναι για σένα να δημιουργούνται τέτοιες πλατφόρμες;
Είναι απολύτως απαραίτητο. Υπάρχουν τόσοι νέοι μουσικοί με ταλέντο, πάθος και ήθος που απλώς δεν έχουν πού να σταθούν. Η Ρόκκα τους προσφέρει έναν χώρο όχι μόνο για να παίξουν, αλλά και για να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου, ότι έχουν θέση στον κόσμο της μουσικής. Είναι κάτι που εύχομαι να πολλαπλασιαστεί και αλλού: τέτοιες πλατφόρμες είναι το οξυγόνο της επόμενης γενιάς.
Αν έπρεπε να περιγράψεις σε έναν ξένο τι συμβαίνει κάθε Αύγουστο στη Ρόκκα με τρεις λέξεις, ποιες θα διάλεγες;
Φως. Σιωπή. Μεταμόρφωση.
Δείτε περισσότερα εδώ https://giortesrokkas.gr/
