Ήταν άνοιξη του 1992 όταν μαζί με τον πατέρα μου πραγματοποιούσαμε διερευνητικές επαφές με τους Κισαμίτες της Αττικής, πριν προχωρήσουμε στην έκδοση των «Νέων Οριζόντων». Συναντήσαμε προέδρους Συλλόγων και γνωστούς Κισαμίτες, ενημερώνοντας τους για το εγχείρημα που ετοιμάζαμε, ζητώντας παράλληλα τη γνώμη τους για το πώς μπορεί να υποδεχτεί η τότε μεγάλη και οργανωμένη Κισαμίτικη κοινότητα της Αττικής την έκδοση μιας εβδομαδιαίας εφημερίδας του τόπου τους.
Κάποιοι μας είδαν διστακτικά, κάποιοι άλλοι μας κατέθεσαν την άποψη τους, βοηθώντας μας σημαντικά στη μετέπειτα πορεία μας.
Αναμφίβολα, η συνάντηση μας με τον Ηλία Πολυχρονάκη στο κουρείο του στην οδό Ιπποκράτους 97 ήταν από τις ξεχωριστές. Με υποδέχθηκε με θέρμη και χαμόγελο και αβίαστα μας διαβεβαίωσε ότι θα μας βοηθούσε όσο του ήταν δυνατόν να πετύχουμε. Εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα έπεσε ο σπόρος της συνεργασίας μας αλλά και της στενής φιλίας που ακολούθησε.
Κάθε εβδομάδα μας έστελνε ένα -τουλάχιστον- κείμενο για την κρητική παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα της Κισάμου, τις εκδηλώσεις των Κισαμιτών της πρωτεύουσας, που τότε ήταν και πολλές και μεγάλες-, ακόμη και για τα πολιτικά δρώμενα έγραφε. Είχε περισσότερα από 20 χρόνια μόνιμη στήλη στην εφημερίδα μας, αλλά και πολλούς αναγνώστες – θαυμαστές.
Κάθε καλοκαίρι που κατέβαινε στην Κρήτη, η καθιερωμένη πρώτη στάση του ήταν στο σπίτι μας στο Καστέλλι. Απ’ ευθείας από το πλοίο… Και καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του στην Κίσαμο συμμετείχαμε παρέα σε πολλές καλοκαιρινές εκδηλώσεις.
Πριν μερικά χρόνια χαθήκαμε καθώς ξεκίνησαν τα σοβαρά προβλήματα υγείας του, νιώθοντας ότι χάσαμε ένα σημαντικό κομμάτι από τις σελίδες μας.
Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε το θλιβερό μαντάτο. Ο Ηλίας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών και ετάφη στα αγαπημένα του Τοπόλια. Δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην κηδεία του, καθώς βρισκόμουν στην Αθήνα, όμως εκείνη τη μέρα πέρασα, μετά από αρκετό καιρό, έξω από το κουρείο του στην Ιπποκράτους και ένιωσα βαθιά θλίψη βλέποντας το επτασφράγιστα κλειστό. Δεν θύμιζε σε τίποτα το κουρείο που εγώ είχα γνωρίσει, με κόσμο να μπαίνει και να βγαίνει και τον Ηλία πάντα ετοιμοπόλεμο να πει ένα χωρατό ή μια μαντινάδα. Ήταν παιχνίδι της τύχης το να περάσω από την Ιπποκράτους την ώρα που το Τοπολιανό χώμα υποδέχονταν τον Ηλία, όπως και το ότι η κηδεία του έγινε λίγες μέρες πριν την επέτειο του ολοκαυτώματος της Μαλαθύρου, όπου για πολλά χρόνια έδινε το παρών.
Μια ζωή στην Ιπποκράτους
Ο Ηλίας Πολυχρονάκης έμαθε την τέχνη του κουρέα στα Χανιά από ένα μεγαλύτερο ξάδελφό του, καθώς πήγαινε στο Γυμνάσιο. Μετά την στρατιωτική του θητεία στο Γουδή, ρίζωσε επαγγελματικά στην οδό Ιπποκράτους από το 1959, σε ηλικία 21 ετών. Για 60 περίπου χρόνια ο Ηλίας άλλαξε επαγγελματική στέγη πέντε φορές. Άλλαζαν οι αριθμοί, δεν άλλαξε όμως ποτέ η οδός: Ιπποκράτους 64, Ιπποκράτους 69, οδός Ιπποκράτους 97, που ήταν και ο τελευταίος επαγγελματικός του χώρος.
Όπως έλεγε, τα παλιότερα χρόνια που είχε πολλή δουλειά, μέσα σε μια μέρα είχε κάνει 76 κουρέματα. Τότε οι πελάτες του περίμεναν στην ουρά.
Από το κουρείο του πέρασαν πολλά γνωστά ονόματα της Αθήνας. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες. Ανάμεσα τους και ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης, ενώ θυμόταν ιδιαίτερα τον ηθοποιό Δημήτρη Μυράτ, που ήταν γείτονας, αλλά και με την συμπεριφορά του τον είχε γοητεύσει.
Από καλλιτεχνική οικογένεια ο Ηλίας. Στο κουρείο έβλεπες πίνακες ζωγραφικής του πατέρα του Ιωάννη Εμμ. Πολυχρονάκη, που ήταν παράλληλα και ψάλτης και αγιογράφος καθώς και οργανοπαίχτης παραδοσιακών σκοπών. Αλλά και τα τρία αδέλφια του ασχολούνταν με την κρητική μουσική. Μάλιστα για τον αδελφό του τον Μιχάλη έλεγε: «Είναι το καλύτερο λαγούτο της Μεσογείου, όπως του είπαν κάποτε στην Αμερική».
Εκεί στο κουρείο, την ώρα της δουλειάς σκαρφίζονταν πάντα κάποια μαντινάδα ή έλεγε κάποια γνωστή Κισαμίτικη, πάντα με το δικό του ξεχωριστό στιλ:
«Δε θέλω απ’ την αγάπη σου, άλλος κιανείς να πάρει,
ούτε στον ίδιο το Θεό δε κάνω τέθοια χάρη».
«Στο ναι σου είναι η ζωή, στο όχι ο θάνατός μου,
διάλεξε φως μου από τα δυο και όποιο θέλεις δώς μου».
«Κι οι εβδομηνταδυόμισι, οι φλέβες του κορμιού μου,
ούλες διαταράσσονται οντέ σε βάλει ο νους μου».
Παντρεμένος με την Ειρήνη Καρτσωνάκη, κόρη του παπά Γιάννη, του μοναδικού διασωθέντα από το ολοκαύτωμα της Μαλαθύρου, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες, την Αργυρώ και την Ελένη.
ANTΩΝΗΣ ΜΟΥΝΤΑΚΗΣ
