Μια εξαιρετική παράσταση παρουσιάστηκε την προηγούμενη Τετάρτη στον αύλειο χώρο της Ιεράς Μητρόπολης στο Καστέλλι. Πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία που ανιχνεύει την προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να επικοινωνήσει τόσο με την ίδια του την υπόσταση αλλά και με τους άλλους γύρω του. Ωστόσο, η παράσταση αυτή μου δίνει πάλι την αφορμή να αναφερθώ στην έλλειψη χώρων (χειμώνα – καλοκαίρι) που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση με στοιχειώδεις «ανέσεις». Το να κάθεσαι 1,5 ώρα σε μια πλαστική («πανηγυριώτικη») καρέκλα δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος να απολαύσεις μια παράσταση, όπως βέβαια και η ακουστική του χώρου, καθώς σε κάποια σημεία της έκανες απέλπιδες προσοπάθειες να ακούσεις τους ηθοποιούς. Ωστόσο, το μόνο που σίγουρα άκουγες ήταν κάποια δίκυκλα που περνούσαν συχνά πυκνά από τον παρακείμενο δρόμο, ή μια μαμά να φωνάζει στο παιδί της να πάει σπίτι «γιατί είναι αργά». Η δημιουργία ενός χώρου για θεατρικές παραστάσεις, μουσικές και άλλες εκδηλώσεις, θεωρείται περιττή από τη δημοτική αρχή. Τόσο περιττή που ούτε στο προεκλογικό της πρόγραμμα το είχε αναφέρει, εκεί που υπόσχονταν (προεκλογική αδεία, γαρ) τα πάντα…
*Από τη στήλη “Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε” (εφημερίδα Νέοι Ορίζοντες, Τετάρτη 9-7-2025).
