Βρίσκομαι στο πεζοδρόμιο κάπου στο κέντρο του Καστελλίου και μιλάω στο κινητό. Ξαφνικά ακούω ένα κορνάρισμα από ένα αγροτικό αυτοκίνητο και παράλληλα βλέπω τον οδηγό σαν να θέλει να μου πει κάτι. Σταματάω το τηλεφώνημα και τον ρωτάω τι θέλει.
“Τι να θέλω, να κάνεις πιο εκεί να παρκάρω!”.
Τι να του απαντήσω τώρα που τον εμποδίζω να παρκάρει.; “Χίλια συγγνώμη φίλε μου… Μισό λεπτό ν’ ανέβω στο δέντρο!”
Ο άλλος είχε παρκάρει το Ι.Χ. του στη Σκαλίδη για να πιεί καφέ δίχως να περπατήσει πάνω από εφτά – οχτώ βήματα, ωστόσο κάποια αυτοκίνητα δεν χωρούσαν να περάσουν. Εκνευρισμένος ο τύπος, αρχίζει να κατεβάζει καντήλια πρωί – πρωί.
“Τώρα βρήκες να περάσεις κι εσύ”, ήταν το πιο ήπιο από αυτά που είπε.
Μου το διηγήθηκε απελπισμένος αυτόπτης και αυτήκοος του συμβάντος. Και ο διπλανός του υπερθεμάτισε με τη δική του εμπειρία. Τα ύστερα του κόσμου…
α.κ.Μ.
