Ο Κωνσταντίνος Καβάφης μέσα από την ποίησή του μας άφησε να πάμε μαζί του… στην πόλη που αγάπησε και τον ενέπνευσε, την Αλεξάνδρεια, αλλά και σε άλλες πόλεις, όπως την Τροία, τη Συρία, τη Σπάρτη. Ξετυλίγοντας το κουβάρι των ποιημάτων του χαμένες πόλεις ζωντανεύουν, ιστορίες αποκαλύπτονται και τα όνειρα, οι φιλοδοξίες, η φθορά, η ήττα με αξιοπρέπεια, συνοδεύουν τις ποιητικές του δημιουργίες και γίνονται πνευματικοί θησαυροί.
Στα ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη ο χρόνος σταματά, η σιωπή γίνεται κραυγή, η γλώσσα και η γοητεία των λέξεων φέρνουν το σπινθήρα. Ο Καβάφης δίνει φωνή στους σκλάβους, αγκαλιάζει τη ζωή και αγγίζει τις χορδές ευαισθησίας. Διαβάζοντας τα ποιήματα του ανακαλύπτεις….ανακαλύπτεις….και γίνεσαι θεατής μιας ζωής που ποτέ δεν έχεις σκεφτεί. Με την γραφή του, όλα γίνονται τέχνη που πλάθει διαδρομές στο χρόνο και τη μνήμη, το φως και την ευαισθησία. Αυτές οι διαδρομές ενεργοποιούν τις αισθήσεις αφυπνούν τον τρόπο σκέψης για την ύπαρξη.
Κάπως έτσι έχτισε τη πιο θαυμαστή ζωή και πέρασε στην αιωνιότητα. Τι κι αν έχουν περάσει 90 χρόνια από τον θάνατο του. Αθάνατα και αξεπέραστα είναι τα ποιήματα του. Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες βιβλία του κυκλοφόρησαν από το 1853 και μετά, και εκατοντάδες εξακολουθούν να κυκλοφορούν και να μεταφράζονται στα Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και άλλες γλώσσες.
Φέτος που βρισκόμαστε στα 160 χρόνια από τη γέννηση του και στα 90 χρόνια από τον θάνατο του, 18 Κρητικοί επισκέφτηκαν την Αλεξάνδρεια και την τελευταία κατοικία του Κωνσταντίνου Καβάφη στο Ελληνικό Νεκροταφείο, στην περιοχή Σάτμπυ. Εκεί μέχρι και σήμερα βρίσκονται τα 1ο, 2ο και 3ο κοιμητήρια με μοναδικά αξιοθέατα από πλευράς τέχνης των γλυπτών. Στο 1ο κοιμητήριο υπάρχει το κενοτάφιο του Γ. Αβέρωφ (τα οστά του έχουν μεταφερθεί στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών), αλλά και ο οικογενειακός τάφος του ποιητή Κ. Π. Καβάφη, καθώς και τάφοι μεγάλων ευεργετών. Στο 2ο πάλι κοιμητήριο υπάρχει Ηρώο με οστά Ελλήνων Ικάρων που έπεσαν στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η παρουσία των Κρητικών στο κοιμητήριο Αλεξανδρείας ήταν συγκινητική. Εκεί, ‘’χρυσά, ζεστά και ζωηρά άναψαν το δικό τους κεράκι, κοιτάζοντας εμπρός’’ …. και ο Γιώργος Πλατατάκης (οδοντίατρος, ποιητής) διάβασε ποιήματα του Καβάφη επιφορτίζοντας με συγκίνηση την παρέα που έφτασε ως εκεί από την Κρήτη. Στην παρέα τους ήταν και ο αρχιτέκτονας μηχανικός Ηρακλής Πυργιανάκης, ο οποίος μίλησε για τα ταφικά μνημεία, τα οποία αποτυπώνουν την τεράστια ακμή του ελληνικού στοιχείου εκεί. Οι Έλληνες της Αλεξάνδρειας μεγάλωσαν σε ένα πολυεθνικό περιβάλλον, όμως δεν έπαψαν ποτέ να νιώθουν Έλληνες και αυτό είναι φανερό μέσα από τον χρόνο, αλλά και τα έξοδα που έκαναν προκειμένου να διατηρήσουν την ελληνικότητά τους (Ελληνικό Νεκροταφείο, Αβερώφειο Γυμνάσιο – Λύκειο, Ελληνικό Προξενείο…).
Μετά από τον Μέγα Αλέξανδρο και την εγκαθίδρυση του κράτους των Πτολεμαίων, η Αλεξάνδρεια είχε γίνει σημαντικό κέντρο του Ελληνικού πολιτισμού. Είχαν καταφτάσει μετανάστες απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Το επόμενο ρεύμα μετανάστευσης Ελλήνων στην Αίγυπτο σημειώθηκε τον 19ο αιώνα με Έλληνες εμπόρους μεταξύ των οποίων ήταν και ο Γεώργιος Αβέρωφ. Η δημιουργία μεγάλων εργοστασίων παραγωγής και επεξεργασίας αγροτικών και χημικών προϊόντων ώθησαν πολλούς ακόμα Έλληνες να μεταναστεύσουν για να εργαστούν στις Ελληνικές επιχειρήσεις. Όλα όμως έσβησαν στη δεκαετία του 1950, με την άνοδο στην εξουσία του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ.
Η κυβέρνηση του Νάσερ εισήγαγε επίσημα τον κεντρικό σχεδιασμό στην οικονομία, ιδρύοντας το Ανώτατο Συμβούλιο Σχεδιασμού και την Επιτροπή Εθνικού Σχεδιασμού. Ενέκρινε νομοθετικά διατάγματα για την «αιγυπτιοποίηση» τραπεζών και εμπορικών αντιπροσωπειών. Η παρακμή της Ελληνικής κοινότητας δεν άργησε, οι έμποροι της παροικίας δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες πιστώσεις, για να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους, κάπως έτσι εγκατέλειψαν την Αίγυπτο και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Αρκετοί έφυγαν πικραμένοι διότι αν και κάτοχοι της Αιγυπτιακής υπηκοότητας εξαιρέθηκαν από το σχεδιασμό της οικονομίας του Νάσερ και αναγκάστηκαν να βγάλουν στο σφυρί τις περιουσίες τους για ένα κομμάτι ψωμί.
Πηγή: neakriti.gr
